Do jesh Valentini im? (për gjithë vitin)

Dua një buqetë të madhe me lule njëngjyrëshe. Kurrsesi në shportë. Dhe as të mbështjella me qese e fjongo, por me një letër të thjeshtë bezhë…

Dua dhe një kuti me çokollata. Bacci Perugina më mirë, siç i kërkon festa. Ose Mon Chéri, sepse vdes për qershi. Ose po dorëzohem: Ferrero Rocher, të preferuarat e zemrës sime.

Sikur të bënim një udhëtim? Ama e dua surprizë. Unë nuk di gjë që do nisemi: ai shfaqet te puna ime, më merr në makinën e tij, ndërkohë që ka bërë gati të gjitha veshjet e mia më të mira dhe i ka futur në valixhe. Pastaj drejt e në aeroport, pa më thënë ku po shkojmë. Vetëm gjatë kohës së tranzitit të Vjenë, të marr vesh që destinacioni është Parisi.

Një orë e bardhë e zbukurruar me diamante (jo Rolex, se mos dukem e rëndomtë, më mirë Baume Mercier) është dhurata perfekte: shfaqet befas kur unë nuk e kam mendjen.

Pastaj një darkë romantike në një restorant lundrues mbi Senë. Nga tingujt e violinës “Just the way you look tonight”.

Pastaj një kutizë e vogël me stemën “Cartier”, nga ku del një unazë me diamante… Jo nuk dua kuti. Unaza Cartier shndrit mbi një ëmbëlsirë të bukur ngjyrë rozë…

Pastaj…

… Epo paskam parë ca si shumë filma për të imagjinuar një Shën Valentin të këtillë.

Apo mos jam bërë dhe ca si materialiste?! Sepse kur isha njëzetë vjeç, asnjë nga ëndrrat e mia nuk kishte emra markash sipër… Sepse kur isha njëzetë vjeç Shën Valentini, më dukej  dita që duhej festuar me patjetër. E nëse jo, kishte vend për dramë, kishte vend për lotë.

Tani, 16 vjet pas 20 vjetorit, ëndërroj ndoshta alla-grande. Por e lë me kaq. Sepse nuk më intereson fare ajo ditë. Më interesojnë gjithë të tjerat. Dua ta ta kem Shën Valentinin të timin për gjithë ditët e tjera të vitit. Dua të jetë me mua me skenarë romantikë a jo, pak rëndësi ka. Jemi të rritur tani. Gjithsesi ato lulet njëngjyrëshe dua pa tjetër. Vetëm jo në shportë!