Dhe sekreti është… indiferenca

Tipa të dashura apo të ftohtë qofshim, optimiste apo cinike, të dhimsura apo shpirtkatran, ka një gjë që e bëjmë njëlloj ne femrat – kur u japim këshilla shoqeve zemërvrara. Kur mikesha na qan një hall, ne fap si eksperte, hapim sirtarët e përvojës sonë dhe me pamje kompetente të japim menjëherë zgjidhjen. Dhe gjithë përvoja jonë jetësore, përmblidhet në dy tre fraza. Kur shoqja ndahet, në vartësi të ndarjes, themi “ai s’të meriton” (kur ai i ka bërë të qartë që nuk do ta shohë më me sy dhe i ka hequr çdo shans që ajo ta marrë ndonjë ditë në telefon, qoftë dhe për t’i uruar ditëlindjen) dhe “me siguri ai mendon që nuk është në lartësinë tëndë dhe ka frikë nga përkushtimi” (kjo në rastet kur ai është zhdukur nga faqja e dheut dhe nuk ka marrë mundimin as ta lajmërojë që janë ndarë, dhe ajo duhet ta gjejë vetë edhe këtë).

Kuptohet në të dyja rastet rastet, themi dhe ca fjalë të tipit “ka për ta kuptuar se ç’ka humbur por atëherë do jetë shumë vonë (epo ç’shoqe do ishim që në momentin më të keq t’i themi që atij thjesht nuk i plas për ty?!). Kurse në rastet kur ajo që e kërkon ndarjen është shoqja jonë, normalisht nuk ka nevojë për ngushëllime, kjo nënkupton që ne, një grup shoqesh të ngushta, dhe shoqesh të shoqeve, kemi nja një vit që e dimë që ajo ose del dhe me një tjetër, ose nuk e sheh dot më të dashurin me sy, ka shkuar ndërkohë dhe me një shokun e tij të ngushtë, por nuk po di si t’ia thotë që lidhja nuk funksionon më…

Nejse, nuk do merrem sot me histori gallate, por me gjëra serioze. Siç është ngushëllimi i mikeshave zemërthyera. Që kur nuk ndahen, duhet të ngushëllohen për lidhjet që nuk ecin mirë. Në këtë rast ne kemi një këshillë të artë, që thuhet se funksionon dorë me një. Ai sillet keq? Ai nuk të përkëdhel sa duhet? Ai nuk të merr gjithë ditën në telefon? Ai nuk të do, aq sa e do ti? Zgjidhja është një dhe vetëm një: mos bëj sherr, por bëj indiferenten.

Në një moment të jetës të gjithave na është dhënë kjo këshillë. Nuk e kemi ndjekur, normal, (por ama kemi dëgjuar se ato që durojnë, fitojnë), por edhe e kemi dhënë sa herë që na ka ardhur rasti (në kësi rastesh bëjmë be se sa herë kemi qenë indiferente, kemi arritur rezultate befasuese në lidhje). Mbaj mend përshembull një shoqe, që këshillonte një tjetër. Sa herë që kjo i tregonte një problem, tjetra ia priste shkurt “mos ia var! të kam thënë mos ia var…”. Deri sa e varfra shpërtheu “Nuk po ja var mi motre, por po var veten…”.

Ose një shoqe tjetër, që mikeshës se vet i mori celularin dhe nuk ia dha për tre ditë, (duke i prishur dhe shumë punë pune), vetëm e vetëm që të mos merrte të dashurin, që në ato ditë po bënte interesantin dhe thoshte se kishte punë...

Kurse unë vetë, nuk e dija që mund të nxirrja të tilla fjalë nga goja, deri tre ditë më parë. Kur zemërthyera e radhës qëlloi të ishte Kaltra, një vajzë katër vjeç, vajza e miqve të mi. Thjesht për të hapur një bisedë fëmijësh (urrej pyetjen kë do më shumë mamin apo babin), e pyeta se cilin nga dy miqtë e saj të lojrave, 5 vjeçarë që të dy, donte më shumë. “Aleksin dua, por ai sillet me mua shumë keq”, më tha duke psherëtirë. Dhe krejt natyrshëm, duke harruar kë po këshilloja, i thashë që të bëhej indiferente. Normalisht që ajo nuk e dinte se ç’domethënë ky llafi, ia shpjegova bashkë me dukurinë që djemtë e çdo moshe, kur e marrin vesh që ne i duam, bëjnë si interesantë. Dhe ne atëherë nuk duhet t’ua varim. Dmth nuk sillemi keq, por i tregojmë që nuk nuk na interesojnë…

Kjo pra është të jesh indiferente. Që për të voglën Kaltra u përkthye që ajo nuk do t’ja japë më topin Aleksit… Kaq e thjeshtë qenka pra. E ndreq apo jo sjelljen Aleksi, rëndësi ka që mikesha ime vogëlushe ndihet më mirë. Ajo e ka një plan. Kjo puna e indiferencës funksionoka për të gjitha femrat. Duke filluar nga katër vjeç.