Të dielat. Më mirë vetëm se e keqshoqëruar

Ka disa probleme që sjell e diela kur je single (domethënë e pamartuar) dhe kur ke një lidhje (domethënë jeni bashkë, por secili ka shtëpinë e vet). Sidomos në dimër, kur nuk ia vlen të dalësh e të udhëtosh sepse shiu të frymëzon vetëm për të veshur tutat dhe kur gjithë kjo rritje e madhe ekonomike që na rrethon të bën që shtëpia të të duket vendi më i ëmbël në botë dhe që kushton më pak. Ndaj zgjidhja më e mirë është të rrish brenda. Në shtëpinë tënde ose të tijën. Cilado shtëpi të zgjidhet, program i të dielës është i njëjtë, për të dy.

E diela e tij. Ditë shlodhjeje

-Zgjim në 10 e gjysmë ose 11.

- Ngrënie vezësh të skuqura pa folur, ose duke treguar se e ëma të dielave gatuante trahana shumë të mirë dhe sa keq që vajzat e sotme, edhe pse kanë moshën e të ëmës kur ai ishte i vogël, nuk dinë të bëjnë të tilla gjëra (pse kush ia bëri vezët atij? E ëma në telefon?)

- Pirje kafeje. Duke folur se sa i mungon ekspresi dhe lënie porosish për gatimin e drekës.

- Mbyllje në banjo për një orë, bashkë me gazetat e djeshme.

- Zbritje poshtë pallatit për të blerë gazetat e sotme (dmth gazetat sportive) dhe thjesht sa për të provuar fatin, mbushje e një skedine.

- Blerje buke duke u grindur se përse duhet t’i bëjë ai të gjitha punët.

- Lexim i të gjitha gazetave sportive për të pasur idenë se kush do luajë sot, çfarë pritet dhe nuk pritet.

- Ulje në tavolinë ku gjithçka është gati.

- Ngrënie duke parë një film. Në fund këshillimi, që më mirë t’i lash enët tani sepse pastaj do përtosh.

- Ora 15: Futbolli nis.

- Ora 17.30: Ndeshja përfundon. Kafe me shokët për të komentuar ndeshjen.

- Ora 20.00: Dush.

- Ora 20.30: Ndeshja e darkës duke ngrënë para televizorit.

- Ora 10.00: Fund i ndeshjes dhe fillim i programeve sportive, komente dhe intervista.

- Ora 12: Përgjumje në divan.

- Ora 1: Duhet të bësh sherr që të vijë në shtrat, ndryshe do ftohet.

E diela ime. (sh)lodhje.

7 e gjysmë – Zgjim nga protestat e maces para derës së dhomës. Ushqimi i saj dhe ndërrimi i rërës.

- Ngrënie mengjesi dhe pirje kafe. Dush, maskë fytyre (ndërkohë që lan pllakat e banjos) dhe dalje për pazar ushqimor.

- Rregullim i shtëpisë dhe depilim divanësh me furçë nga qimet e maces.

- Skuqje vezësh dhe bërje kafeje për atë. Larje dhe tharje banjoje pasi ka bërë ai dushin dhe e ka lënë gjithë ujë.

- Larje perimesh dhe gatim.

- Rregullim krevatësh dhe mbledhje gazetash nga toka.

- Shtrim tavoline, ngrënie dhe larje enësh.

- Rregullim shtëpie dhe fshesë me korent ndërsa ai ankohet për zhurmën e fshesës.

- Telefonata me shoqet ndërsa mbyllesh në dhomë sepse ai po sheh ndeshjen. Llogje në Facebook.

- Zapping me telekomandë në televizorin e dhomës ku s’ka asnjë për të parë sepse marrësi satelitor është në kuzhinë, ku ai sheh ndeshjen.

- Dy orë qetësi në kuzhinë, duke u përkëdhelur me macen sepse ai ka zbritur për kafe.

- Gatimi i darkës.

- Shtrimi i darkës së tij në tabaka. Ngrënie vetëm në kuzhinë.

 - Lënie përgjysmë e darkës për t’i çuar atij një tjetër birrë.

- Larje enësh.

- Larje fytyre dhe dhëmbësh, krem nate, veshje pizhamash, 10 minuta lexim dhe gjumë.

- Zgjim dhe vajtje në kuzhinë për ta marrë atë zvarrë në dhomën e gjumit.

Meqë i gjithë ky skenar e bën të dielën e urryer, unë preferoj atë skenarin tjetër, kur të dielën e kaloj në shtëpinë time dhe ai në shtëpinë e vet.

E diela ime vetëm.

7 e gjysmë – Zgjim nga protestat e maces para derës së dhomës. Ushqimi i saj, ndërrimi i rërës dhe kthimi në krevat për të fjetur deri në mesditë.

- Pirja e kafes. Pastrim i banjës, rregullim i shtëpisë dhe depilim divanësh me furçë nga qimet e maces.

- Shtrirje në divan, mbuluar me batanije. Filma, dremitje, porositje ushqimi në telefon, ngrënie në divan. Llogje në facebook.

- Ora 20. 00 – Grey’s Anatomy.

- Ngrënie e atyre që kanë mbetur nga dreka. Lënie enësh pa larë në lavaman.

- Zapping me pult duke parë programet e të dielës. Sharje e programeve të së dielës dhe llogje në facebook.

- Larje fytyre dhe dhëmbësh, krem nate, veshje pizhamash, 10 minuta lexim dhe gjumë. Pa u zgjuar derisa sa macja të nisë protestën në mëngjes.

Për sytë e botës (dhe prishjen e qejfit tim)

Nuk është se jam ndonjë vajzë nga ato të mirat fare, me shpirt të qelibartë e që s’më del nga goja asnjë llaf i keq për askënd. Në shumë raste madje, jam një qelbësirë e vërtetë, sidomos kur takoj ca qelbësira të tjera, si puna ime, që ulemi në ndonjë lokal dhe marrim nëpër gojë gjithë Tiranën (në fund të fundit kjo nuk është ndonjë gjë e keqe shumë, përderisa të tjerët çar s’thonë për ne, nuk u bë qameti të themi dhe ne për ta). Por është shumë e rëndësishme të them se nuk bëj kurrë keq (së paku jo me dashje) dhe kam shumë, por shumë takt ama. Ka plot gjëra që m’i vrasin sytë (sidomos këpucët e shëmtuara dhe celuliti që derdhet nga pantallonat e shkurtra), por kurrën e kurrës nuk i kam thënë të zonjës së këpucëve apo celulitit “uuua, po ti miiii, ku i ke psonisur këto këpucë, apo ç’të janë bërë kshu këmbët. Thjesht përpiqem që mos t’i mbaj sytë aty (sa e vështirë është kjo gjë) dhe llomotis ndonjë gjë tjetër. Madje dhe kur shoqja më kërkon mendim të tipit: “Si të duken kto këpucët?” apo “Po unë kam apo jo celulit?”, për të parën i them që janë shumë të bukura, por jo në stilin tim, për të dytën se të gjithë kanë celulit, por mos ta vrasë shumë mendjen (ore unë tani po e zbuloj që në mos hipokrite, qenkam gojëmbël!).

Nejse, sido që të jem, nuk ka asnjë gjë të keqe me faktin që jam njeri që nuk prish qejf dhe jap energji pozitive. Dhe duke qenë natyrë e tillë, normal që nuk dua që njerëzit me mua të bëjnë të kundërtën (për më tepër që kam shije shumë precise për të zgjedhur gjërat dhe nuk eksperimentoj kurrë aq sa të kem nevojë për opinion, dhe kofshët i kaloj në lupë 10 herë në ditë për të pikasur ndonjë gjurmë celuliti, që pastaj të marr masat).

Unë nuk kërkoj këshilla. Për asgjë. Por ja që më përplasen surratit gjithë ditën. Sidomos për surratin. Ka nja tre katër vjet, që atëherë që bëra një trajtim të gabuar në një sallon me emër (vdektë ishalla që del jep mend dhe në televizor ajo palo estetiste!), që më janë shfaqur ca njolla kafe. I shoh aty çdo ditë, e zezë mbi të bardhë. I shoh jo vetëm në pasqyrën e shtëpisë, ku farfurisin, por dhe në xhamat e makinës, aty ku mezi duken konturet… I shoh edhe në ëndërr dhe mendoj që asgjë që vesh nuk më tregon bukur vetëm për shkak të njollave. Se edhe ai fustani i paparë që ma kanë zili të gjithë, nuk duket bukur sepse nuk kombinon ngjyra e tij me kafen e atyre dreq njollave. Dhe e vetmja gjë që nuk dua të dëgjoj është fjalia: “Uuuaaa, po këto njollat pse të janë bërë?”, ose “E ke parë që të janë bërë njollat?” (po pse s’kam sy në ballë unë?!).

Pale ato këshillat nga një shoku im (goxha burrë!), që sa herë më sheh, më thotë t’i bëj me lëng domateje (ndoshta dhe funksionon, po vetëm se ai ma thotë me një lloj kompetence të tipit “mirë që më ke mua që dal me ty për kafe kaq shëmtuar sa dukesh”, as që kam ndër mend ta provoj, madje që të jem brenda, as në sallatë nuk dua t’i shoh domatet).

Kjo më kujton një shoqen time, që e superstresuar për puçrrat duhej të duronte gjithë dynjanë, që i thoshte se pse nuk bënte gjë për t’i hequr (“po të hoqa ty një dackë surratit do bëhesha më mire?!”, duhej të përgjigjej kjo shoqja ime). Apo një gocë që kisha në shkollë, që sa herë i dilja përpara më thoshte që isha dobësuar shumë (ishte e bindur që unë sa herë mërzitesha, dobësohesha) derisa fillova të merrja masa dhe sa më dilte ajo përpara, nxitoja të thoja se kisha filluar dietën… Aq fiksim ma ka bërë, sa dhe tani që i marr shpirtin vetes, duke kontrolluar ushqimin e duke bërë sporte, më djeg kur dikush më thotë që jam dobësuar. Si për shembull shitësja e lagjes, njëqindkilëshe, e lumtur, që sa herë i dal përpara më thotë pse jam bërë kockë e lëkurë (se i dashuri im nuk ka stomak të fortë si burri yt që fle me lopë!)…

Nuk ia them dot, edhe pse e meriton. Shkoj në shpi dhe vesh atë fustanin e paparë. Më në fund këtë vit njollat m’i hoqi një dermatologe e vërtetë, që nuk del në televizor, por që me sa duket nuk e ka kot diplomën. Shihem në pasqyrë dhe përsëri ndjej që fustani nuk duket bukur. Mos ua kam vënë më kot fajin njollave?! Mos thjesht nuk jam gjë? Baaah!

"Ti s’je dhe aq burrë për mua"

Një nga kënaqësitë më të mëdha të një të shtune, është dhe blerja e një reviste femërore, nga ato të huajat me njëmijë faqe, që teksa e blen, mendon se mund të shtysh gjithë javën duke e lexuar (ndodh që sapo e fut pastaj në makinë, e harron në sediljen e pasme për nja tre javë të tjera, derisa blen një tjetër revistë). Gjithsesi, nëse arrin ta çosh në shtëpi për ta lexuar, në vend të kënaqësisë së leximit mund ta ndiesh veten keq për dy gjëra. E para dhe kryesorja është se rrobat e tua nuk bëjnë dhe ke nevojë urgjente të blesh disa (domethënë sa më shumë) të reja dhe e dyta se aty do gjesh gjithmonë një artikull që do të të fusë në mendime dhe pastaj në krizë. Sipas një artikulli të tillë, që s’mungon kurrë aty, lidhja jote nuk është dhe aq e përsosur sa e mendoje ti, apo që ka shumë gjëra elementare. që kanë të bëjnë me seksin dhe ty s’të shkojnë kurrë në mend (edhe pasi, i lexon nuk i kupton fare, se flitet për ca pozicione të çuditshme sa dhe artistët e Cirkut të Tiranës s’do i bënin dot), apo që meshkujt vijnë nga Marsi, ti po nga Afërdita dhe për ty “i duhuri” nuk ekziston (epo burrat që vijnë nga Afërdita e janë fiks tipi jonë, edhe ata kërkojnë një burrë që vjen patjetër nga Marsi).

Revista e kësaj të shtune merret pikërisht me këtë, se përse ti nuk e ke gjetur ende “të duhurin”. Kanë bërë sondazhe bota, kanë pyetur meshkujt dhe kanë arritur në ca përfundime. Domethënë në pesë përfundime, që na qenkan nja pesë sjellje femrash, që i bëkan meshkujt të ikin me vrap. I hedh një sy shpejt e shpejt, e bindur që maksimumi ti mund të shohësh pjesërisht veten tek njëra. Por ja që e sheh plotësisht aty. Tek të pesta. Por që sillen e nga sillen, në thelb janë e njëjta gjë: nëse ti je një tip i fortë femre, nëse je e pavarur, ata nuk të duan se të kanë frikë, ndaj dhe ikin. Edhe nëse ti je një tip i butë, nga ato që të duhet patjetër një burrë në krah, sepse nuk arrin të bësh as gjënë më të vogël vetëm, ata prapë ikin, sepse prapë kanë frikë të rrinë me një qaramane e qullace që varet prej tyre (nuk ikin në Mars prej nga kanë ardhur, as në të s’ëmës ku duhej të iknin, por ikin të rrinë me një femër që është e fortë, e kundërta jote).

Në të dyja rastet ikin dhe ti mund ta gjesh veten duke menduar (rrallë e tek duke e thënë, se ne femrat jemi goxha të zonjat të frenojmë gojën për të ofenduar ata): "Ti s’je dhe aq burrë për mua". Eshtë një nga ato frazat që nëse ia thua, ata i lëndon aq sa nuk mbajnë, sepse tek burrëria ata s’duhet të preken kurrë. Por si ta thuash, si thjesht ta mendosh ti sërish do trishtohesh dhe vetë. Sepse nuk është ndonjë gjë e bukur të zbulosh që ai që ke përballë, ai që ke dashur nuk është dhe aq burrë për ty. Nuk është burrë për aq kohë sa thotë “dua por nuk mundem”. Apo “mundem por nuk duhet”. Ose dhe “duhet, por po sikur të mos të duhet”. Ose “duhet patjetër, por unë nuk i bëj gjërat me zor, thjesht se duhet, se jam spontan”. Në të gjitha rastet thjesht nuk është burrë.

Kur e kupton këtë nuk ke ç’bën më. Mirë është të mos arrish në këtë përfundim. Sepse është e kotë të rrish e të mendosh se ai mund të ndryshojë, se me kalimin e kohës nuk do jetë ai i papjekuri dhe i pavendosuri, por do bëhet burrë. Se ja, i ndodhi shoqes sime, e kaloi kalvarin disa vjeçar me ‘po’ dhe me ‘jo’, me ‘ndoshta’ dhe me ‘po sikur’-e, me presione e me ndarje, me kthime e me premtime - ishte e fortë dhe bleu një shtëpi, pastaj u bë e butë dhe i tha atij se vetëm pasi ai nisi t’u rrinte në kokë ustallarëve për të montuar kuzhinën problemet u zgjidhën dhe se shtëpia kishte një burrë siç duhej… Por ç’ndodhi? Me sherrin më të parë mamaja e atij mbërriti në shtëpi dhe i tha shoqes sime që nuk e kishte tepër djalin ajo, që kjo ta tallte e t’i bënte sherre. Dhe e mori me vete në fund, në shtëpinë e saj (epo ky të paktën paska shkuar aty ku duhet, në të s’ëmës). Apo shoqja tjetër, që jeton me të prej dhjetë vjetësh në një shtëpi, gjatë të cilave ai ka ndërruar nja njëzetë punë (gjithmonë ankohet se ata të tjerët e pengojnë, se meriton gjithmonë më shumë) dhe nuk vendos që nuk vendos të bëjnë fëmijë sepse janë ende të pastabilizuar (epo stabilozohu  praaaaa, çfarë pret, qëndro së paku një vit në një punë, se ndërkohë shoqja ime ka 12 vjet në të njëjtin institucion). Apo mikja ime më e mirë, me të cilën nis të diskutoj atë artikullin tek revista njëmijëfaqëshe, e cila sapo ka kuptuar, se njeriu me të cilin sapo kishte nisur të dilte dhe dukej se adhuronte çdo gjë që ajo bënte, befas kishte nisur t’i bënte vërejtje për gjithçka, t’i mbyllte me “ku merr vesh ti nga kjo” çdo argument, dhe të thoshte ekzakt të kundërtën e asaj që ajo mendonte për çdo lloj gjëje. “Ndihet i parealizuar përpara teje”, i nxjerr unë menjëherë diagnozën e gatshme, mësuar nga përvoja dhjetëra vjeçare e leximit të të tilla revistave. “Po pse burrë është ky, që reagon kështu?!” thotë ajo. Me fat shoqja ime. E ka kuptuar që javët e para dhe mund të largohet e qetë, pa ndjerë ndonjë bosh të madh, sepse tjetri s’kishte bërë ende vend tek ajo dhe pa pasur frikë se po i doli përpara ndonjë ditë, do mjaftojë një buzëqeshje apo një shikim për ta bërë të kthehet aty ku ishte, me shpresën se mund ta ndryshojë… Me kaq fat, sa nuk na duhet të dalim me ankth dyqaneve, për t’iu vërsulur terapisë së shopping-ut, edhe pse revista që sapo pamë na mësoi që rrobat tona këtë sezon nuk bëjnë fare dhe na duhen ca blerje të reja. Domethënë sa më shumë blerje të reja, thjesht për qejfin tonë.

Tradhtaret gazmore

Eshtë një nga ato fundjavat kur batanija e ngrohtë dhe filmat njëri pas tjetrit, që shoqërojnë më së shumti mbrëmjet e së premtes, të bëjnë të kuptosh se po rri më shumë nga ç’duhet brenda dhe duhet të dalësh patjetër. Të dalësh me një shoqëri gazmore, nga ata që i takon një herë në vit, që mund të qeshësh pa fre dhe të mos thuash asgjë personale. Ndaj xhinset e ngushta, një bluzë që e ke blerë dy vjet më parë sa qimet e kokës për ta veshur në të tilla mbrëmje, por pastaj ke harruar që e ke, dhe e sheh që ka ende etiketën të pahequr, takat e larta dhe direkt në atë lokalin e ri, që si gjithë të tjerët që janë e hapur dy vitet e fundit ka prapa emrit prapashtesën “lounge”. Bashkë me mua dhe një shoqja ime e vjetër, me të cilën edhe pse shihem rrallë, gjithmonë ia kalojmë mirë, një nga ato që njihen në qytet qëkur kanë qenë të vogla për shkak të pamjes së hatashme, edhe ajo e lidhur, edhe ajo vetëm këtë mbrëmje…

Duket sikur jemi rikthyer në kohë, në vitet e shkollës, kur nuk linim klub të modës pa e hapur e pa e mbyllur në agim. Atmosferë fantastike: ne pozicionohemi në stolat e lartë tek banaku dhe rreth nesh duket sikur ajri është i elektrizuar, miqtë e vjetër janë në formë dhe qeshim pa fund, banakieri na sjell koktejet njëra pas tjetrës, ne po që vetëm qeshim… Të kesh një lidhje, të kesh një të dashur fiks e pastaj të dalësh vetëm në mbrëmje, të bën të ndihesh sërish në “treg”. Eshtë si të bëhesh e vetëdijshme se nëse një ditë apo një tjetër kjo do mbarojë, ti nuk do përfundosh e vetme duke qarë në shtëpi, por ke një listë të gjatë njerëzish që do donin të rrinin me ty, të dilnin me ty, të të sillnin koktejet njëri pas tjetrit. Eshtë thjesht e mrekullueshme.

Pastaj unë kërcej pak me një ish-shok të klasës. Më tepër sesa kërcim, një tundje shundje në vend, ku krahët e ngritur lart dhe koka lëvizin shumë më tepër sesa këmbët, që janë të ngulura fort në pllakat e dyshemesë, sepse nëse i lëviz, mund ta gjej pllakën time të zënë nga një çift që kërcen ngjitur me ne. Pasi mbarojmë këtë farë koreografie, kthehem te banaku, ku shoh se mikesha ime nuk është, po kërcen pak më tej, jo me ndonjë nga shokët tanë të vjetër, por me një çun që nuk e kam parë ndonjëherë. Pyes baristin, që më thotë se ai është pronari i lokalit. Pasi ata mbarojnë kërcimin afrohen tek unë dhe kemi mundësi të flasim nga pak duke i ulëritur njëri-tjetrit në vesh – tipi është me të vërtetë i lezeçëm, i veshur bukur, nja dyzetë vjeç dhe në gisht nuk i duket ndonjë rreth martese (as dhe lëkura më e zbardhur, çka do nënkuptonte se ka futur unazën në xhepin e pantallonave, në moshën tonë të bëhet talent t’i dallosh unazat e të tjerëve edhe nëse ata e kanë dorën në xhep, jemi si metal – detector). Fakti që s’ka unazë nuk do të thotë asgjë: ai mund të jetë dhe nga ata tipat që e ka hequr unazën që të nesërmen e dasmës, duke i thënë të shoqes që ka frikë se mos e humbet atë gjë të çmuar nga dhe është më mirë ta vërë me raste… Leqë ç’na hyn në xhep ne, nëse është apo jo i martuar djali… Ne jemi për vete lumturisht-të-lidhura-dhe-të-dashuruara, ndërsa sonte thjesht po zbavitemi, ndërsa ai na fton javën tjetër në një party të paparë në këtë lokal… Ndërkohë nis një nga ato këngët që këtë vit është shumë në modë, të gjithë ulërasin me sa kanë në kokë dhe mikesha ime dhe 40-vjeçari pa-rreth-unaze-në-gisht, nisin të kërcejnë sërisht. Uau çfarë nate!

Unë bëj llogje vërdallë, takoj ca goca që i njoh pak e që më thonë që dukem në formë të paparë, unë u bëj komplimenta që nga ngjyra e flokëve e deri tek gurët e takave të këpucëve. Dalloj nga larg flokët e kuq të mahnitshëm të shoqes sime teksa kërcen, ca si më ngjitur se më parë me atë tipin… Ndoshta e ka zënë pak alkooli, ndoshta s’ka ndonjë gjë të keqe, kështu ia kërkon muzika… kërcim pas kërcimi duket sikur nuk e shoh më… Pastaj e shoh sërish, sërish duke kërcyer… Vijoj të zbavitem si kurrë ndonjëherë, teksa diku nga ora tre e gjysmë ajo afrohet duke u lëkundur tek banaku, thotë “natën, të marr në telefon nesër” dhe ikën menjëherë. Në të njëjtën kohë me atë 40-vjeçarin pa-rreth-unaze-në-gisht. Si ikën bashkë?! Po ajo sikur është e lidhur dhe unë s’di të jetë ndarë?! Madje kur dolëm dhe po hanim darkë para se të vinim në këtë klubin në modë, ajo sikur i foli në telefon duke i thënë “zemër” e “shpirt”?! A nuk quhet kjo “tradhti”? Apo siç i thonë mamatë tona t’i vësh tjetrit brirë?!

Nejse, sikur nuk ia vlen ta paragjykoj tjetrën, kushedi si e ka hallin… Bëj mirë t’i telefonoj zemrës time e t’i them sa gocë e ndershme jam që edhe pse ora katër e mëngjesit, edhe pse pothuajse tapë, edhe pse me një tufë admiruesish, që po më hanin me sy, unë po marr një taksi e po shkoj direkt e në shtëpi, siç bëjnë gjithë gocat e mira.

Po ky pse e ka të fikur telefonin?! Ky sikur s’e fik telefonin natën? Ç’do të thotë kjo!?

Nuk është se kam shumë nerva ta mendoj. Domethënë bota po më vjen rrotull sa mezi kam takat të lahem e të pastroj fytyrën me qumësht e tonik (mund të jesh tapë sa të duash, mund të mos dish se ku ke pizhamat, ama pastrimi i fytyrës nuk anashkalohet kurrën e kurrës) dhe direkt në gjumë… Një gjumë, ku në ëndrra rrotullohesh bashkë me krevatin, derisa zgjohesh diku afër drekës… Dhe mezi kujton se ç’ka ndodhur mbrëmë dhe pse je kaq e këputur.

Pastaj kujtohem… Marr menjëherë mikeshën e mbrëmshme, duhet të mësoj medoemos ç’ka ndodhur. “Zemër u mundova të sillesha si dikur… si atëherë që isha vetëm dhe s’më plaste për njeri”,- thotë ajo me një zë qaraman, - “por sapo ai nisi të më prekte, më shkoi mendja direkt tek i dashuri im… ai më prek më mirë… më dukej e çuditshme të kisha duart e dikujt tjetër në trup”. Nuk mund të rri pa e pyetur gjithë ankth: “Bëre gjë?”. “Jo, jo, as që bëhej fjalë, ia mbatha… sot sa u zgjova e mora të dashurin tim në telefon dhe i thashë sa shumë e dua. Nuk kuptoi gjë”,- psherëtin e lehtësuar. “Me vërte e ke?”, e pyes. “Po, po, do Zoti ai nuk e merr vesh kurrë… por edhe nëse do e merrte vesh, do t’i them që më mirë që ndodhi kështu, që unë ta kuptoj sa shumë që e dua dhe se tani jemi më të bashkuar se kurrë”,- thotë ajo me ton gazmor.

Të papara jemi ne femrat, ëëëë??? Nuk ia lëmë asgjë rastësisë. Edhe kur tradhtojmë.

Një i dashur për shopping

Ka ca teori që askush nuk i vë në dyshim. Si përshembull që burrat pëlqejnë biondet. Apo që peshku shoqërohet me verë të bardhë (unë vetë vdes ta shoqëroj me të kuqe, por në shoqëri mashkullore bëj dhe unë si të gjitha, e zgjedh edhe fricante madje, që të dukem delikate). Apo që shopping-u është sporti i preferuar i çdo femre në planet dhe tortura më e madhe të cilës mund t’i nënshtrohet një burrë.

Ne kemi gjithmonë nevojë për dikë, që të na japë këshilla dhe të na mbushë mendjen që të blejmë ato xhinset e ngushta (edhe nëse me to nuk arrijmë të marrim frymë) kurse ata dalin vetëm për të blerë, i marrin veshjet pa i provuar fare dhe gjithë gjithë kjo u harxhon 10 minuta (9 prej të cilave tek kasa). Por, gjëja më e keqe, është kur dalim me ta për të pasur një këshillë (të sinqertë). Ata, të mërzitur, mbështeten tek ajo poltrona përballë dhomës së provës, ndërsa ne provojmë gjysmën e dyqanit, duke menduar se me çfarë veshjesh të “arkivës” mund t’i kombinojmë gjërat e blera, duke stresuar shitësen e duke i kërkuar një palë taka të larta për të provuar një fund tub dy numra më të vogël, që nuk arrijmë ta mbërthejmë... Kur më në fund hapim perden, thithim barkun, drejtojmë shpatullat dhe ecim si të kemi gëlltitur okllai, ai të thotë “të rri shumë bukur!”. (I ka sytë në ballë ky, apo thjesht do që të ikim sa më shpejt që këtu?!) Pikërisht në këtë moment ne nisim paradën para pasqyrës dhe një tufë pyetjesh, që ai nuk denjon t’u kthejë përgjigje: A shkon me xhaketën kafe? Këmisha e mëndafshit, ajo ngjyrë panna, e ke parasysh, po u vesh me ketë fundin, do perla apo varëse floriri? Ja e vesha me këpucë të zeza me takë, mos dukem si grua? Po me ato me takë katrore, mos më duken këmbët e shkurtra? Herë pas herë ai lëshon ndonjë “po”, ose “ti e di”, sa për të thënë që është aty. Derisa prekim argumentin kryesor: “Zemra, sikur po më rri pak i ngushtë ky numri 40? Mos ia kanë futur kot numrave këta?” Kot sa për provë (justifikim pra) provoj një 42. “Tani po, të rri shumë mirë”, thotë ai menjëherë teksa (ca do të thotë ai, që jam e shëndoshë unë, ëëëëë) dhe kur e kupton se çka këputur, shton shpejt e shpejt “Je shumë në formë zemër, thjesht ia kanë futur kot numrave”. Pikërisht në këtë pikë ne nuk e kuptojmë më, nëse ai po tallet, apo e ka seriozisht... por vlerësojmë përpjekjen.

Mirëpo ja që teoria e mësipërme e shopping-ut i ka ca anë të errëta. Me të provuar e të dëgjuar mendoja që skena në çift në një dyqan rrobash ishte kjo që përshkrova, derisa u gjenda në një udhëtim me Zemrën time dhe teksa unë mendoja njëqind mënyra se si t’i thoja me stil, që nuk do ishte fundi i botës nëse nuk i shihnim gjithë muzetë e qytetit, por të shkonim edhe njëçik dyqaneve, ai thotë “A do ketë ndonjë qendër të madhe tregtare këtu në qendër?!” (Uuurrraaaaa, ky është mashkulli i ëndrrave). Meqë reparti i burrave është në katin e dytë dhe mendoj se do mbarojmë punë shpejt aty, e nisim pikërisht prej aty. Pas një endjeje treçerek orëshe, ku ai sheh me kureshtje shkencëtari çdo gjë në varëse, i sheh nga lart poshtë, pastaj nga poshtë lart, pastaj anash, pastaj kontrollon tegelat, pastaj çmimin, pastaj flet për kombinimin, pastaj i kërkon shitëses gjithë rripat e mundshëm... dorëzohem dhe ulem tek poltrona, teksa ai provon e provon. Pastaj më thërret dhe më pyet nëse ato pantallonat kaki që ka provuar, mos ngjajnë shumë me ato pantallonat kaki që ai ka në shtëpi (sinqerisht unë nuk e kam parë kurrë me pantallona kaki, ose e kam parë por nuk e mbaj mend), pastaj nis sfilatën para pasqyrës dhe thotë se i rrinë të ngushta, pastaj provon një palë më të gjera, pyet shitësen si është puna me numrat italianë dhe si konvertohen në numra francezë. Pastaj kalon dhe ca kohë me rripat, duke studiuar dy togëza, që mua më duken identike, por që qenkan tmerrësisht të ndryshme, sepse njëra e paska bordurën me cepa e tjetra të lakuar... Pas një tjetër ore e gjysmë vuajtjeje, ngjitemi në katin e tretë, aty ku duhej të isha endur unë. E mbaj frymën tek një firmë e njohur, që e di që ka fustane tipike zyre dhe tërheq nga varësja më të thjeshtin fare, numër 42 (ai le të thotë ç’të dojë ai, në daç e shëndoshë në daç e dobët, nuk ma ndien fare fare) dhe drejtohem për tek kasa. “Zemra mos është pak i shtrenjtë?!”, pyet ai nën zë, ndërkohë që unë mezi kam pritur të shpërthej t’i mbaj një fjalim sesi firmat e mira janë investim, nuk ka pse t’i provosh dhe nuk ka pse blen njëqind gjëra koti që prishen e dreqosen shpejt, marrin pluhur e piprrohen, siç ka bërë ai pak më parë dhe se unë jam “pak e saktë”... Vetëm se dy ditë pasi kemi ardhur në Tiranë shoh që ai pak-e-saktë fustan, mbushet me push dhe duket i vjetër që në orën 11 të paradites. Dhe nuk mund të mos pyes veten: po në çiftin tonë kush e ka sport të preferuar shopping-un?!