Për shtëpiakët e padëshpëruar

Nuk dihet se si, por kohët kanë ndryshuar. Dikur rriteshim me idenë, që kur të bëheshim të mëdha të ishim nikoqire. Një fëmijëri e tërë i kushtohej këtij misioni. Punë shtëpie, që e vogël: nisej me derdhjen e plehërave dhe marrjen e pluhurave, për të vijuar me larje çimentoje, enësh, gatime, qendisje e grep, madje dhe larje rrobash. Diku lihej mënjanë loja me peta, diku tjetër liheshin kukullat - gjithçka në emër të të ardhmes. Të një të ardhmeje prej nikoqireje.

S’di se si dhe tamam tamam në ç’pikë kohët ndryshuan. Befas të jesh nikoqire, nuk qenka dhe aq në modë. Mjafton të shohësh se si nëpër emisione, ato që quhet “vajza VIP”, deklarojnë gjithë bujë se si nuk dinë të skuqin as edhe një vezë dhe të gjithë rreth tyre i shohin me admirim.

Por jo vetëm në ekran. Le të marrim përshembull apartamentin tim. Nëse sytë janë pasqyra e shpirtit, atëherë apartamenti i bie të jetë pasqyrimi ynë në hapësirë. Në fillim mendohej që dhe hapësira ime do ishte e mirësistemuar, me sipërfaqe të sheshta dhe të zbrazëta, forma gjeometrike, ngjyra të akullta, një nga ato shtëpitë e thjeshta, që sheh nëpër katalogë e revista dhe të duken të patëmeta. Kështu ishte dhe vitin e parë. Por ja që macja bëri ca ndërhyrje në stil, e bëri mbulesën e divanëve me model peshqiri ngaqë e shihte këtë si palestër për të bërë stretching, ndërsa me pjesën tjetër u mora vetë. Në fillim ca revista filluan të popullonin hapësirat e zbrazëta, pastaj këpucëve iu tek të mos rrinin të mbyllura në raft por të shfaqeshin andej- këndej, me gjithë bukurinë e tyre. Po kështu edhe rrobat, më tepër sesa dollapin preferuan karriget ndërsa librat e lexuar nuk e gjejnë që nuk e gjejnë dot rrugën deri tek biblioteka, por u pëlqen të qëndrojnë në të dyja anët e krevatit… Qeset e kartonit shpeshherë popullojnë një hapësirë diku mes korridorit dhe banjës për disa ditë, përpara se unë t’i heq, ngaqë blej ndonjë gjë tjetër, në një tjetër qese. Kurse filxhani i kafesë së mëngjesit qëndron rregullisht mbi lavartiçe deri mëngjesin tjetër, kur unë e çoj në lavapjatë dhe marr një tjetër filxhan për të pirë kafen, teksa bëj tualetin.

Nëse shtëpia ime është kështu (të shtunën e të dielën ama bëhen rregullisht të gjitha punët, ndaj deri nga e marta pamja e saj nuk është dhe aq tragjike), mendohet se shtëpia e një mashkulli beqar duhet të jetë shumë më keq. Jo vetëm rrëmujë, por edhe pis. Së paku mendohet të ketë pluhur, apo jo?!

Kështu mendoja se do ishte dhe shtëpia e Zemrës sime në ato kohët e para kur ne filluam të rrinim bashkë dhe ai vinte rregullisht tek unë dhe ndihej aq rehat. As edhe një vërejtje për librat, këpucët apo filxhanin e kafes mbi lavatriçe (ai e linte po aty të vetin ndërsa bënte dushin dhe pispillosjet e mëngjesit). Me përjashtim të dekorimeve të maces, për asgjë tjetër dukej se nuk kishte vërejtje, aq sa unë e përfytyroja mbretërinë e tij ca më keq se timen. Deri sa, një muaj pasi ne ishim zyrtarisht çift dhe unë kisha vendosur se macja ime mund edhe të mbijetonte vetëm ndonjë natë (mund edhe të kënaqej madje, ta kishte shtëpinë vetëm të sajën), shkojmë për darkë në shtëpinë e tij. Rrugës i mbush mendjen se ia vlen të marrim ca ushqime të gatshme, se me siguri nuk ia vlen të gatuajmë, se ndoshta nuk janë kushtet… E përfytyroj se si ulemi me kutitë prej kartoni në divan, përpara televizorit, duke pirë ndonjë birrë dhe me një batanije tek gjunjët… Ia vlen ndonjëherë dhe kjo eksperiencë.

Ai hap derën dhe hyjmë.

Përpara meje një aparmament minimalist, bardh e zi, mobilje me cepa dhe hapësira bosh.

Pa xhingla mingla e zbukurime. Parket që shkëlqen gjithandej. Askund as edhe një fije, asnjë gram pluhur.

Divanë me copa të parrudhosura dhe jastëkë të vendosur me precizion të lartë, të barazlarguar nga njëri - tjetri.

Një oxhak pa dekore në cep të dhomës së ndenjjes dhe një kuzhinë venge, që duket si banak farmacie.

Mbi tavolinën e qelqtë, të pastër kristal, një vazo me lule natyrale.

Kurse në lavapjatë, asnjë pjatë për be. Asnjë filxhan, sado i vockël qoftë që të më ngushëllonte.

As mami im nuk e mban shtëpinë kështu!

Ç’ka ndodhur kështu me këta djemtë e sotëm?! Dikur hidhnin rrobat dhe sendet nëpër shtëpi, tani e kanë apartamentin të denjë për revistën “Shtëpia moderne”! E nëse ai qenka shtëpiaku modern, unë ç’jam? Gruaja intelektuale që shkon në pune e fiton jetesën? Ai është nikoriqi? Po unë? Rrëmujaxhija?