Na duhet nje mur

Tetor, 2025!

Ajo që kishte frikë bota prej mëse 80 vitesh ndodhi: Irani kryen një shpërthim bërthamor. Pasoja katastrofale. Jo vetëm qindra mijëra të vdekur e të infektuar por edhe black out total teknologjik. Gjithë sistemet dalin nga funksioni.

Tiranë!

Ajo hap sytë dhe zgjat dorën tek Blacberry Extra Bold Galactic: asnjë sinjal. Shkon me vrap tek priza ku është lënë në karikim iPhon 69. Edhe aty asnjë sinjal.

Shkon me vrap tek divani, ku një natë më parë ka lënë të ndezur laptopin Mac Super Pro, ku po shkarkoheshin këngët e Rita Orës (që vazhdon të ketë çdo javë tituj në shtyp që është me origjinë shqiptare), kompiuteri as jep as merr.

Televizori vetëm miza. Radioja gjithashtu.

Po tani?

Hap sytë vërdallë. Në kolltukun me ngjyrë gri (a nuk ishin të bardhë kolltukët, kur u ble shtëpia), një vajzë pesëmbëdhjetë vjeçare po lyen thonjtë me një manikyr ngjyrë kafe. Në aneks, një tjetër vajzë, nja dy tre vjet më e vogël, po përzien ca corn flakes me majonezë… Nuk e kishte menduar sa ishin rritur ndërkaq… Ja vetëm dje,  (apo ca ditë më parë?) ajo e vogla kishte ardhur dhe e kishte pyetur për një problem të matematikës, teksa ajo i kishte thënë të fliste më vonë se po komentonte në facebook mbi një debat televiziv. Por sikur i kishte të gjata e me onde të verdha flokët? Pse tani i ka të shkurta pas kokës dhe të gjebra??? Uuuuu po, i leu para tre muajsh, atëherë kur ajo po bënte një status në facebook se si Angelina Jolie kishte birësuar një fëmijë të pestë, pas 6 të tillëve biologjikë…

Si ikën koha ëëë??? Hiç nuk e kupton! Ja ti bën ca statuse, pastaj kthen dhe ca përgjigje, pastaj shkon në punë dhe bën rrugës një status në blackberry dhe… Dhe vajzat qenkan rritur ca pa e vënë re.

“Ka ikur në punë babi?”, pyet shpejt e shpejt nëpër dhëmbë… Vajzat ngrenë supet… Uuuu pooooo, tani kujtohet. Babai i vajzave ka dhjetë vjet që ka ikur nga shtëpia, jeton me atë bionden, kanë një djalë dhe ajo paguan rregullisht pensionin ushqimor dhe kredinë e tij të shtëpisë, siç u nda pasuria përgjysmë pas divorcit.

Nuk e jep veten. Shkon në tualet. Në ditë normale do kishte marrë me vete dhe celularin. Do thoshte mirëmengjes në facebook dhe do tregonte se si ishte dita ideale. Do shkarkonte një këngë ku do u uronte të gjithëve “mirëmëngjes” dhe pastaj teksa vishej për të shkuar në punë, do hapte një diskutim të madh: çokollata bën mirë apo bën keq për puçrrat.

Por ja që telefon dhe internet nuk ka. Vjen pak vërdallë nëpër banjo dhe ndalon para pasqyrës: ç’janë këta flokë me yndyrë? Po ajo mbante mend që herën e fundit i ka bërë me rrënjë të errëta dhe maja të verdha, të derdhura mbi supe e me onde të mëdha, fiks si të atij yllit të televizionit, që flet gjithë dashuri dhe energji… Uuuaaaa, kishte ide tjetër për veten. Le që nuk e dinte që kishte puçrra. Po thonjtë? Ç’janë këta thonj!? Tre me xhel, dy të gërryer??? Me siguri parmbrëmë, kur po shante pronarin e një unversiteti privat në facebook dhe nja pesë mijë vetë pas saj ça nuk po thonin, nga ngazëllimi i ka ngrënë pak me dhëmbë…

Meqë s’ka ç’të bëjë, ashtu pa celular dhe internet futet në dush: sa i kishte munguar kjo ndjesi! …Të rrijë me nge nën ujin e ngrohtë, të shkumohet e pastaj të lyhet me një vaj trupi, pa nxituar tek blackberry mbi bide, që rri gjithë kohën me dritën e kuqe të ndezur.

Shkon të dhomë dhe hap dollapin. Ku e ka atë trikon e kashmirit, që kishte në plan ta blinte, pasi ia pa atij yllit televiziv, që dukej aq bukur me to? Po fustanin e mëndafshit? Po atë xhaketën me prerje fantastike? Ncuq ncuq ncuq!

Merr me vrap një fund të gjerë të zi me lule dhe një palë geta portokalli. Vesh sipër një bluzë të zezë, xhaketë bezhë dhe një palë çizme të gjera të zëza. I hedh një sy vetes në pasqyrë: mënxyrë e vërtetë! Më shumë e gjerë se e gjatë, dhe ato këmbët se pse rrijnë të hapura një dreq e di…

Del me vrap nga dera e shtëpisë, duke shpresuar që nuk do takojë asnjë të njohur deri tek makina. Ah që s’ka një celular me internet! Ç’do bëjë tani në semafor? Me kë të ndajë mendimet për trafikun?

Pa prit një sekondë. Ja një ide brilante. Nxjerr nga xhepi lampustilën dhe shkon me vrap te muri i pallatit “Të lahesh apo të mos lahesh… Dilema Shekspiriane e mëngjeseve të mia! S’është as e shtunë… Mirëmëngjesi miq!”

Trupin ia përshkojnë mornica kënaqësie. Sidomos kur sheh se një vajzë adoleshente ndalon tek muri, e lexon, qesh, nxjerr stilolapsin nga xhepi dhe shkrun “like”.

Jeta është prapë e bukur! Mjafton të kesh një mur ku të shkruash!

Kush i shpiku dasmat?!

Mos u shqetësoni: nuk kam ndër mend të martohem e të ndërroj emrin e rubrikës (nejse, s’kam për ta bërë kurrë “Spinster and the City”, - ‘Lënesha dhe qyteti’, sepse do vijë një ditë që kjo e jetuara secili-në-shtëpi-të-vet do më mërzitet). Thjesht më kanë frymëzuar dasmat, që bëhen rreth e rrotull shtëpisë sime (e kotë të them që dëgjohen sikur po bëhen brenda në shtëpinë time).

Urrej dasmat ku marr pjesë, dhe ato ku nuk marr pjesë. Këto të fundit sidomos, kur ndjekin traditën shqiptare dhe fillojnë një javë përpara, me rrugicën poshtë pallatit që bllokohet nga makinat e gjithë soj e sorollopit të atij/asaj që martohet (në rastin kur në lagje kam nusen, kam një fije ngushëllimi se dasma zgjat një ditë më pak). Urrej të gjitha këngët që këndohen në këto raste, që nga “Çuni vogël do llokum” (ky është hiti i lagjes sime, ndoshta se diku aty afër dikur ka qenë një fabrikë pastash), e deri tek “Moj Sarandë moj Delvinë” (edhe kur familjarët janë nga Kukësi, këtë këngën e kanë me qejf të madh) dhe sidomos urrej “Koka në Stamboll e trupi në Janinë” (zakonisht pas kësaj, fillon Lambada, e cila nga fundi miksohet me “Coco Jambo”-n për t’ia lënë prapë vendin “Çuni i vogël do llokum”, që shoqërohet me thirrje op op op). Urrej pastaj edhe të dielën mëngjes, kur pas rraskapitjes së gjithë javës, gjumi më del e trembur nga boritë e makinës, që marrin ose sjellin nusen. Por urrej edhe të shoh karvanët e nuseve, me nja shtatë benza njëri pas tjetrit, me shamitë e kuqe me fije ari të varura te dritaret dhe me xhaxhi kameramanin, me gjysmën e trupit të nxjerrë jashtë nga makina e parë, e që xhiron çdo sekondë të ecjes sikur po bën dokumentar për BBC-në.

Por urrej edhe dasmat ku jam e ftuar. Të fisit apo shoqërisë qofshin. Urrej të vishem e pispillosem, që në pikë të mëngjesit (pa llogaritur këtu, që nëse dasma është të dielën duhet të zihem me nja pesë parukiere që këtë ditë e bëjnë pushim e nuk të marrin përsipër, edhe pse ti harxhon lekë tek ato gjithë vitin) e pastaj të shoh se si deri në darkë, tualeti fillon të rrjedhë e flokët hallakaten. Urrej kur dasmat bëhen në drekë, sepse është shumë vapë. Urrej edhe kur bëhen në darkë dhe pjata e dytë vjen diku nga ora 23.45, pikërisht atëherë kur unë do doja të isha në shtëpi, veshur me pizhame e me tualetin e pastruar përpara televizorit (si për darkë dhe për drekë, urrej ato pjatat ku bërxolla ndahet nga patatet me një kufi të përdredhur prej salce kosi, me të njëjtin zell sa urrej dhe avullin e aromën që del nga tava e dheut dhe venitin gjithë shkëlqimin e teminave në veshjet e zonjave rreth e rrotull).

Urrej të harxhoj një shumë të mirë parash, e sigurt që nuk i marr më mbrapsht (sepse unë dhe nëse martohem, dasmë s’do bëj kurrë, së paku jo dasmë ku sillen lekë në zarf). Urrej të marr pjesë në festat e beqarisë, sepse në shumicën e rasteve nusja edhe përpara se të martohej, nuk është se ka bërë ndonjë jetë të zhurmshme prej beqareje (ndryshe nuk do ta martonin, do prisnin “të shtrohej”). Urrej të ulem në tavolinë e të ha me njerëz që nuk i njoh, që më pyesin ku punoj, sa e kam rrogën dhe pse nuk jam martuar, që më thonë “ngihu kërce” apo “nuk u lodhe duke kërcyer?!” E meqë ra llafi te kërcimi, urrej të çohem, të ulem, të çohem prapë, të ulem prapë, të bëj fresk me erashkë...

Urrej të kap gjithmonë unë buqetën e nuses. Sepse të gjitha të tjerat janë të martuara dhe ato që kanë mbetur beqare janë të shkurtra e të shëndosha, jo të zonjat për kërcime (dhjetë vjet përvojë në këtë fushë, më kanë bërë të mos kem rivale).

Urrej  shumicën e veshjeve të nuseve. Ato në ngjyrë bezhë, apo ato shampanjë. Ato të mbushura me dantella e me gurë. Ato pa rripa, ku gjoksi pesë kërcen nga të gjitha anët (sidomos kur në pjesën e dekoltesë duken shenjat e rripave të rrobave të banjës). Urrej dhe ata të thjeshtët (në këto raste nusja pretendon që është shumë e rafinuar, ndaj e ka zgjedhur). Urrej këpucët prej mëndafshi të bardhë që vesh nusja. Por mbi të gjitha urrej grimin e saj – nuk e kuptoj pse qëllimi është që të duket sikur nuk është ajo?!

Urrej tortën dhe prerjen e tortës. E pse duhet të presim sa të dali ajo dreq torte për t’ia mbathur?! (gjithsesi ardhja e saj është moment lehtësimi, do ia mbathim, uuurrrrraaa!!!)

Dhe në fund fare, urrej kur më ftojnë në shtëpi për të parë videon e fotot e dasmës dhe të muajit të mjaltit. Vetëm aty e kupton se sa ke vuajtur. Sidomos të hënën mëngjes, kur e pangopur me gjumë, me këmbët e ënjtura të duhet të shkosh në punë. E ku është qejfi i gjithë kësaj?!