Ankthi i lidhjes (së të tjerëve)

Ja pra ku jemi. Në ankth. Edhe atëherë kur gjërat duket se shkojnë më së miri. Kur ti përpiqesh të shfaqesh sa më pak trape-fiksimaxhije-naziste (të shfaqem, ëëëë, jo të mos jem fare, se nuk do dal nga vetja unë) ndërsa ai përpiqet të marrë pjesë sa më shumë në gjërat e tua (kjo s’do të thotë që ai arrin të dallojë nëse një fustan është i ri, apo është veshur edhe më parë).

Në përgjithësi shkojmë mirë dhe e shohim njëri- tjetrin në sy gjithë dashuri. Edhe shoqet e mia thonë që jemi çift jashtëzakonisht i bukur dhe se duhet të mbajmë patjetër hudhër me vete (do kisha mbajtur vërtetë nëse nuk do shihja që në Facebook kështu u thuhet të gjithëve në çdo foto).
Nejse, me ose pa hudhër, jemi më së miri bashkë. Miqtë kanë dëshirë të rrinë me ne. Ca më shumë nga ç’duhet ndoshta. Si shokët e tij. Ata që normalisht duhej t’i takoja rrallë e për mall. Dhe akoma më rrallë gratë e tyre, ato që më fusin veçanërisht ankthin.

Përshembull një natë i shmang. E di që janë mbledhur nja shtatë veta në një restorant, ku duhej të isha dhe unë, që e kam justifikimin e gatshëm: kemi një deadline në zyrë dhe duhet të punoj deri në mesnatë. Normalisht që planifikoj të dal me shoqen time, të endem ca dyqaneve dhe pastaj të bëjmë një dorë thashethemesh. Ç’bëjnë ata ndërkohë? Bisedojnë vetëm për mua. “Ç’është kjo punë kështu”, - thotë gruaja e një shokut të tij, - “s’mund të punojë femra orar e pa orar, jo për gjë por shefi i asaj zyrës, ku punon ajo, nuk e ka namin shumë të mirë…”. Zemra ime nis të më justifikojë, sa më shumë që e bën, aq me më shumë keqardhje e shohin në tavolinë. “Sot e gjete të bredhësh dyqaneve? Mundohu të vish sa më parë dhe kur të arrish thuaj që shefi nuk ju mban kurrë pas orarit”, shkruan ai me sms… Nervi vetëm sa i ndihet. Katër orë më vonë në shtëpi përfundon patjetër në sherr, sepse befas ai zbulon se nuk ka qejf të bëjë në tavolina rolin e “gjynafit”.

Ndërsa një çift tjetër vetëftohen në shtëpinë e të dashurit tim dhe me këtë rast thonë që unë do gatuaj kurse ata do sjellin verën (se si u ndanë kështu këto role, as short nuk hodhëm as ndonjë gjë të ngjashme). Përpiqem të mos e jap vetes dhe i futem punës që të nderohem me gatimet. Domethënë shkoj e porosis tek ai restoranti i njohur, pastaj e vendos lazanjën në tavë, tavën në furrë dhe furrën e nxeh ca sa të marrë shtëpia aromën e gatimit. Sallata po kollaj, raguja e gatshme e viçit po ashtu, për shtrim tavoline jam njish fare dhe opa ja ku jam: amvisa e përsosur. Por ja që i paskam bërë hesapet pa hanxhinë. Domethënë pa gruan e çiftit të vetëftuar, e cila më mban një leksion të gjatë se si mishi i kuq është i dëmshëm dhe se lazanja ka më tepër sesa duhet karbohidrate dhe se unë duhet të gatuaj pak më shumë gjëra crudo, ose maksimumi me avull . “Nuk hahet më si qëmoti”, më thotë gjithë ton, teksa tregon për kuzhinën light dhe delikate, që në shtëpinë e saj e kanë trashëgim nga gjyshja e të atit (light dhe delikate kuzhina tiranse, nga është kjo me origjinë? Për qoftet a tavat e dheut të jetë duke folur kjo?! Apo mos e ka fjalën vetëm për taratorin?)

Pas një jave jemi ne që shkojmë miq në një shtëpi. Një çift që kanë pesë vjet bashkë. PESE VJET. Aq sa i duhen asaj të na tregojë si u njohën, si u puthën, si e kuptuan menjëherë që ishin bërë për njëri – tjetrin e sesi nuk u ndanë më asnjë çast të atyre dreq-pesë-vjetëve që ajo i rrëfen ditë pas dite, javë pas jave derisa na dalin thinjat (ndërkohë vras mendjen se në cilin moment kur ata nuk ndaheshin ai pati atë lidhjen dy vjeçare me atë bionden e zyrës që e di gjithë Tirana). Kuptohet që nuk hap gojën. Dhe pendohem si dreqi. Sepse ajo nuk e ka fare problem të flasë për ish-in e Zemrës sime, të tregojë se si e ka takuar një ditë, sa e bukur ishte bërë, sa mirë mbahej në trup, të pyesë madje edhe se pse janë ndarë (po ia vesha një grusht turinjve kësaj a bëhem dhe unë një ish me trup të mbajtur mirë?!)

I bindem si rrallë herë atij proverbit të vjetër, sipas të cilit duhet të numërosh deri në njëqind përpara se të nisësh një sherr. Kur arrij tek pesëqinda, dëshira për sherr është po aq e madhe. Sepse sado që unë mund të ndihem mirë me gjërat e mia, të mos kem pikën e ankthit se ç’po ndodh me lidhjen time, nuk të lënë të tjerët. Këta miqtë. Po armiqtë?! Si mund të jenë vallë?! Ndoshta nuk do ishte keq ideja e hudhrës. Jo një kokë, e as një thelpi. Por një kile e gjithë, e qëruar dhe e shtypur. Që qelb aq shumë sa të mos dojë më asnjë të rrijë me ne. Dhe të shpëtojmë.