Zonjë shtëpie po! Mblese kurrë më!

Ua kam thënë ndonjëherë që unë jetoj vetëm në shtëpi? E pra, nëse jo, po e tregoj tani – kam bërë realitet ëndrrën e fëmijërisë, jo për të pasur thjesht një dhomë për vete, por një shtëpi të tërë. Kjo nuk do të thotë medoemos që jam kaq e zonja për të fituar lekë (dhe aq e pazonja nuk jam në fund të fundit), por do të thotë që me ndihmën e prindërve (sidomos të gjyshërve, që iu prehtë shpirti në paqe që na lanë një copë truall), unë kam mundur të blej një apartament, që përkthehet në pavarësi. Nga ajo lloj pavarësie, me të cilën mund të bësh ç’të duash (shumicën e rasteve të flesh që në 10 e gjysmë e mos të të bezdisë njeri).  

Mund të ftosh kë të duash në shpëpi, madje dhe me ditë të tëra. Në fund të fundit, përse të mos ndihmoj ata që kanë nevojë, si përshembull motrën e një shoqes sime, që ka ardhur nga Vlora në kërkim të një pune në Tiranë dhe nuk ka se ku të banojë për momentin?! E ç’më kushton mua ta bujt për disa javë ose muaj?! Plus që vogëlushja (në krahasim me mua, 22 vitet e saj vogëlushe e bëjnë), është mjaft e këndshme, nuk ka lënë cep të shpisë pa larë e pa krruar, shtrydh çdo mëngjes portokallet, të dielën bën palaçinkat më të mira në botë dhe…

Dhe shokët e mi kanë lënë mendjen pas saj. Ai më i ngushti ca s’po bën që t’i tërheqë vëmendjen, asaj dhe mua bashkë me të, që si e si të krijohet mundësia që të dalin njëherë bashkë.

 Dhe këmbëngulja vjen dita që shpërblehet, pasi lutet e lutet që ta ftojmë në shtëpi për një çaj, më në fund e ftojmë të dielën pasdite (plani është që pas vizitës në shtëpi, ai do na ftojë për të pirë nga një birrë jashtë, dhe meqë unë do jem e lodhur dhe me dhimbje koke, mikesha ime do dalë vetëm me të).

Ai po normal, merr që në mëngjes në telefon dhe thotë që vjen që vjen, t’i bëjmë ndonjë gjë të mirë për të ngrënë në darkë. Pak më vonë vjen dhe një sms ku ai kërkon që mundësisht të gatuajmë kërpudha të mbushura…

Epo mirë, marrim masat që t’i gatuajmë. Kur diku nga pasditja e vonë ai merr në telefon dhe thotë që sikur nuk ka lezet të vijë vetëm dhe po merr dhe atë shokun tjetër, që unë nuk e kam dhe aq mik, por ja që do u bëkërkemi meqënëse ai po më vjen për darkë në shtëpi (ja, po të mos isha kaq e pavarur nuk do kisha kshu sikletesh!)…

Normalisht që nuk e jap veten, por sillem si një zonjë perfekte shtëpie, shtroj tryezën, kujdesem që të shërbej gjatë gjithë kohës, që të pyes mos duan dhe reçel mbi akullore, biskota bashkë me kafetë… Pikërisht teksa pijmë kafetë, i bëj me sy nga ora që ka kaluar dhjetën, me idenë që ai do ta kuptojë që duhet të ngrihen. “uuuuu po thotë ai, sa paska shkuar ora, hapeni pak televizorin se na ikën lajmet”. Dystohemi në divane për lajmet, shohim një palë te Top-i, pastaj mbarojnë ato fillojnë të tjerat te Klan-i, diskutojmë të gjithë linjën editoriale, po flasim dhe pak se kush do hyjë e kush s’do hyjë te qeveria e re...

Ndërkohë ka filluar një film që është i papam dhe e mbajmë televizorin aty. Hedh sytë nga “vogëlushja” që rri në një cep të divanit dhe kafshon thonjtë (me siguri po mendon se çdo veshë kur të dalin për birra), pastaj hedh një sy tjetër nga shoku im, të cilit ka filluar t’i varet pak koka (ngrihu pra të hëngërt dhe dil!)...

Një gërhimë e lehtë dëgjohet nga e djathta ime, pikërisht andej nga është ai. Nuk dua ta kthej kokën e ta shoh, sepse po ta bëj e di që mezi do ta përballoj dëshirën që t’ia marr frymën me një jastëk.

Kur befas ndjej një dorë që lehtë lehtë më krruan kurrizin: shoku tjetër, ai që mbiu sot në shtëpinë time, pa e ftuar unë, me fytyrën më naive në botë sheh filmin ndërkohë që shëtit dorën në shpinën time...

Epo kjo pikë e zezë!!!

Sikur nuk ishim mbledhur për mua sot?!

Mos e kam tepruar me këtë pavarësinë time?!

O mamiiiiiiiiii!!!!!!!!!!!!!!!!!!