Pika ty dhe Onieginit tënd…

Duhet t’jua kem treguar para disa javësh: qëkur u ftova në një emission të rëndësishëm televiziv për të folur për blerjet online, dhe pasi rashë në sy për mirë aty më ftuan në një tjetër studio për të folur për ëndrrat (vijoj të jem juriste tek ajo studioja që u kam thënë që në fillim, s’kam ndryshuar zanat edhe pse tani jam vajzë ekranesh), një mori ftesash kanë mbërritur në derën time. Tashmë dhe nga shtypi i shkruar. Një revistë mode po bënte një shkrim për veshjet e zyrës: aty pozova dhe unë. Një tjetër shkruante për femrat në karrierë. Prapë unë. Një tjetër fliste për sportet. Unë prapë, fotografuar në palestër. Pastaj një vajzë nga një gazetë më nisi një pyetësor, të cilit çdo javë i përgjigjej një VIP (ja ku jam zyrtarisht VIP pra!!!) Prapë unë, që u përgjigjem pyetjeve me kë e pi kafen e mëngjesit, kur fle e kur zgjohem, ça më mërzit e s’më mërzit, e nga këto gjërat. Më duket intervistë e mirë (më e mirë se fotoja që e shoqëron madje, sepse ajo ka ca më shumë sa duhet photoshop). Shoqja ime e ngushtë, që ia çoj për ta parë përpara botimit, thotë se unë jam jashtëzakonisht e zgjuar, e vërtetë dhe me humor. Edhe unë veten për të tillë e njoh. Të nesërmen, kur gazeta del në treg, telefonatat lumë. Aq sa më mbushet mendja që e ardhmja ime është kjo, talenti im i pazbuluar është ky: të jap intervista. Sepse unë qenkam jashtëzakonisht interesante.

Java kalon në këtë dalldi VIP-i, duke menduar për intervistat e ardhme, kur do filloj të flas për fëmijërinë, kur do rrëfej nja dy zhgënjime dashurie dhe kur do tregoj se si mu thye zemra dhe pastaj si mu ngjit (nuk do i zbuloj të gjitha në një interviste de! Që të kem diçka të re gjithmonë për lexuesit). Dhe vjen prapë fundjava. Dita kur del sërish ajo gazeta, ku javën e kaluar kisha dalë dhe unë. E hap me idenë që një tjetër VIP, si puna ime, do jetë rrëfyer këtë javë. E hap gazetën. Qejfi në kulm. Këtë javë është një vajzë e vërtetë ekrani, një nga më të njohura, nga ato që quhen ikona (unë që paskam qenë përpara saj qenkërkam kaq e rëndësishme, apo kjo ikona ka vonuar përgjigjet dhe ata të gazetës më janë drejtuar mua si gur rezervë?! Ka mundësi të jetë kështu, por kjo pak rëndësi ka, unë isha në të njëjtin pyetësor me ikonën, këtu duhet të përqendrohem). Nis ta lexoj, për të parë nëse dhe unë jam në të njëjtën lartësi me të, me ikonën pra. Përshembull pyetjes, se ku e pi kafen e mëngjesit, unë i isha përgjigjur që e pi në shtëpi, nesskafe të madhe e të fortë, sepse ndryshe nuk i hap dot sytë. Kurse ikona: “Nuk ka kënaqësi më të përkorë për qiellzën, kur ndjen shijen e kafes herët në mëngjes, teksa truri është ende i turbullt, i mjegulltë e blu”. Zakonisht kuptoj gjithçka. Por këtu kam nevojë për fjalor. Në fjalorin e shqipes së sotme mungon. Marr në telefon një mikun tim gjuhëtar, që më thotë që fjala “i përkorë” ka kuptimin “e thjeshtë”, “jo e stërholluar dhe sofistikuar, pra pa lajlelule” (ec e gjeje pse kjo ikona e përdor fiks këtë stilin “e përkorë” dhe fjalën “e përkorë” në kuptimin e kundërt). Pastaj vijnë pyetje të tjera. Përshembull cili do ishte mëngjesi ideal. Unë isha përgjigjur pastër dhe thjesht: që të zgjohesha sa më vonë të mundja, nëse do më lejonin komshinjtë zhurmaxhij, e te dremisja prapë dhe pastaj të haja nja dy vezë të skuqura dhe të mbërthehesha para televizorit e të rrija kot deri në drekë. Por ndryshe ikona: “Zgjim i vonë, me kotje përmidis… Mandej lëng të freskët portokalli e një briosh në verandë, një kredhje në pishinë, dush të nxehtë paskëndaj, make up të lehtë e gati për t'ja shtrydhur lëngun ditës” (prandaj ndoshta unë s’ja shtrydh dot lëngun ditës, sepse nuk më shkon mendja për lëng portokalli por për coca – cola).

Vijoj më tej, tek pyetjet gjatë ditës. Ja të shohim profesionin. Unë kam thënë se më pëlqen puna që bëj dhe më pëlqen, që me rrogën e saj, jetoj mirë. Ndryshe mendon ikona: “Profesioni që kam zgjedhur më mban 24 orë në kontakt me punën që bëj edhe pasi jam larguar me kilometra prej zyrës apo studios së transmetimit. Ky është ndryshimi mes punës dhe profesionit, për të parën mjaftojnë 2 orë në ditë, për të dytën 24 orë janë pak. Pa pëlqimin në mes do isha një punëtore e medias, me dashurinë përmbi dhe nëpër të rrekem të bëj profesionisten”. (ndoshta këtu ajo ka të drejtë, po të isha gazetare dhe unë do isha profesioniste e tillë). Ja të shoh pyetjen tjetër, nëse i devijoj shpesh detyrimet e ditës. Kjo ishte pika e fortë e intervistës sime, ku unë kisha thënë, që nuk i le për nesër punët që mund të shtyj për pasnesër (për këtë pikë mora shumë lëvdata). Por tjetër përgjigje jep ikona: “përpiqem të përmbush baziket, thelbësoret, për të tjerat devijimi është shpëtim për të evituar ankthin e të qënurit supergrua”.

E hedh tutje gazetën. Pse nuk më thanë që unë paskam lënë nam javën e shkuar?! Unë qenkam një tralala, që s’di të shkruajë dy llafe për të qenë. Ku mësohet ky stili i përkorë?! Do u kthehem klasikëve. Ata bëjnë punë. Të lexoj njëherë Pushkinin? Tatiana i drejtohet Onieginit – Po marr guximin të të shkruaj çdo deshit të mendjes e të shpirtit tim… A pika ty e Onieginit tënd! Kurrë mos u bëfsha ikonë! Nuk flas dot kështu unë!  

Se lumturia gjendet edhe në kohë krizash

Kur isha e vogël mendoja se paraja të bën të  lumtur. Tani që jam rritur, kam zbuluar se… paskam qenë fëmijë tmerrësisht i zgjuar.

Epo më quani ç’të doni. Thomëni materialiste, të cekët, të pavetëdijshme për gjërat thelbësore të jetës, thoni sa të doni që paraja nuk është kaq e rëndësishme dhe se nuk e blen lumturinë. As kam ndërmend t’ju kundërshtoj fare e t’u futem polemikave. E si paraja nuk e bleka lumturinë, kur me të blen të gjitha gjërat që të bëjnë të lumtur!? Që nga ato xhinglat e vockla dhe veshjet e deri tek makinat e shtëpitë, shtëpitë e dyta, pushimet verore në mes të dimrit dhe ç‘të të dojë zemra… “Epo edhe Filankës që i ka të gjitha, nuk i qesh buza sepse i shoqi ia dredh”, - më thotë shoku im, teksa i tregoj për vilën e paparë të një zonje, ku sapo kam qenë për vizitë dhe kam dalë si e shushatur nga gjithë luksi që kam parë aty. “Ke të drejtë”, - i them, “ama dhe mërzitja duhet të jetë kaq e bukur brenda asaj vile, teksa ulesh e qan në buzë të pishinës dhe syri të sheh një kopsht aq të bukur…”. Do kisha qarë me më shumë qejf në buzë të asaj pishine sesa të vinte rasti e të qaja në divanin e shtëpisë sime, ku macja pa pasur mirësinë të krruajë thonjtë disa herë në ditë duke e shndërruar në “model peshqiri”. Por ja që ky divan, që unë s’e shoh më dot me sy, është objekti i ëndërruar i një shoqes sime, që ende ka një shtëpi me qira dhe divanin ku qan ndonjëherë e ka gjetur aty dhe duhet ta lërë aty, për të tjerë qiraxhij të mëvonshëm. Fiks siç ëndërron të jetë një tjetër shoqe, që ende nuk i ka mundësitë të ikë nga shtëpia e prindërve. “Ju të paktën  qani nëpër divanë, kurse unë mbyllem në banjo, që të mos më shohim prindërit, që ma nxijnë duke i rënë derës e duke thënë ‘hë, ke dhe shumë?’”, thotë ajo.

Ja pra, se si po pate lekë, ti mund të jesh e lumtur. Ose të qash në një ambient të lumtur. Se kur thahen lotët ti je prapë aty, në mes të të mirave dhe me ose pa atë burrin që ta ka thyer zemrën, nuk do rrish të vrasësh mendjen për atë mbijetesën e përditshme, kur gëzon që po mbaron muaji dhe afron data e rrogës dhe kështu rrogë pas rroge nuk e kupton se si po të ikën jeta…

Apo ajo kënaqësia e madhe e të shpenzuarit, e të blerit gjithçka që do. Hë a nuk të bën kjo të lumtur?!  Përshembull të rezervosh online biletën e avionit e hotelit dhe të shkosh në dhjetor në një kryeqytet evropian, të blesh gjithfarë gjërash, që nga çokollatat dhe qirinjtë aromatikë e parfumet e deri tek pulovrat e kashmirit dhe ato këpucët me shuall të kuq që i duam të gjitha… Hë, thotë dot njeri që këto nuk të bëjnë të lumtur? Por dhe një pasdite të diele e kaluar nëpër Conad, nga një raft në tjetrin, duke e mbushur karrocën me çdo gjë që të kap syri e dora, pa i hedhur sytë fare tek etiketa e çmimit në fund të fundit është një e dielë shumë e lumtur. Pale pastaj ca pazare të tjera, ku varëset dhe unazat futen në ca kutiçka ngjyrë bojëqielli… Unë nuk do haja vetëm mëngjesin aty si Audrey, por të trija vaktet sepse “nothing bad ever happens in Tiffany's”. Asgjë e keqe s’mund të të gjejë aty brenda, vërtetë.

E zgjuar unë ëëë???!!! Po pse kot shoh filma gjithë ditën? Ja për të vërtetuar këto teoritë e mia. Ose lexoj libra të Sophie Kinsella-s dhe vras mendjen se pse dreqin s’jam ulur me kohë të shkruaj bëmat e mia me kartën e kreditit, por doli kjo britanikja dhe u bë e famshme dhe e pasur përpara meje. Le që personazhi i saj nuk ka  as fatin e keq ta ketë shoqen drejtoreshë banke, kështu mund të zhytet në borxhe sa të dojë e t’i hedhë në kosh gjithë letrat, që i vijnë nga banka ndryshe nga unë, që nuk e bëj dot sepse Daninela (epo le ta marrin vesh të gjithë emrin e inkuizitores sime) nuk më lë të rri e qetë në padijen time. Kur e sheh që unë nuk reagoj ndaj email-eve zyrtarë të Bankës, më merr në cellular dhe më jep urdhra që të shkoj urgjent e të bëj derdhje për kreditë, se do më marrin shtëpinë ose makinën. Ose nëse në llogari hyjnë lekë, ajo direkt i kalon për kreditë dhe unë s’arrij t’i tërheq e të blej. Ose më keq akoma, kur e sheh se mua më kap ndonjë nga ato periudhat që nis e blej në internet, ma mbyll kartën pa më lajmëruar fare. Por ma mbyll edhe thjesht kur unë blej nëpër dyqane. I lutem të ma hapë sa herë udhëtoj, se më duhet për rezervimin e hotelit. E kotë  të them që ditën e dytë, karta mbyllet prapë dhe unë turpërohem në mes të Barcelonës përshembull dhe riskoj të më tregojnë me gisht…

Pale kur ajo bëhet bashkë me një shoqe tjetër, Inën, që gjithashtu nuk është tipi im për punë blerjesh. Kjo më keq akoma: vdes për kursime. Më saktë për bono thesari. Me llogaritë e mia, i bie që pas nja dhjetë vjetësh, kur t’i kalojë të pesëdhjetat ajo ta blejë shtëpinë (ndërkohë që kredia ime do jetë shlyer dhe unë do kem njëzetë vjet që jetoj  aty). Por kjo nuk e bën shoqen time pesimiste, përkundrazi. Më mban fjalime për vlerën e parave, objekteve apo sendeve dhe nuk i mbushet mendja për vlerën e këpucëve dhe fustaneve. Pale kur më këshillon që të bëj dhe master për ekonomi, që t’i kuptoj më në fund këto vlera… Nuk më mbetet t’i këshilloj të bëjë një master ku të mësojë për vlerën e qejfit.

Ja pra që nuk qenkam dhe kaq materialiste, siç mund të keni menduar në fillim. Sepse unë këto të shkreta lekë nuk i dua që t’i ruaj, por për qejf i dashkam! Domethënë për të qenë e lumtur.  Dhe po të mos ishin kaq të rëndësishme këto dreqka parash, nuk do flitej gjithë kohës për to, më saktë për krizën që ka ca vjet dhe nuk na ndahet nga çdo lajm. Që nga politika, tek aktualiteti, e deri tek kultura dhe sporti gjithçka lidhet me krizën ekonomike.  Kriza andej, kriza këndej, shtrëngim i kredive, mospagesa të kredive, rritje ekonomike, rënie të rritjes ekonomike, rënie të interesit të bonove të thesarit… Këtu mendoj sa gjynah ajo shoqja ime që ka investuar aty, kur me vjen telefonata e Danielës: “Këtë vit këstet e kredive i ke më të vogla, sepse kanë rënë bonot e thesarit…”

Hë??? Do më thoni gjë mua? Paskam qenë tmerrësisht e zgjuar, që fëmijë. Edhe në financë madje.