Pika ty dhe Onieginit tënd…

Duhet t’jua kem treguar para disa javësh: qëkur u ftova në një emission të rëndësishëm televiziv për të folur për blerjet online, dhe pasi rashë në sy për mirë aty më ftuan në një tjetër studio për të folur për ëndrrat (vijoj të jem juriste tek ajo studioja që u kam thënë që në fillim, s’kam ndryshuar zanat edhe pse tani jam vajzë ekranesh), një mori ftesash kanë mbërritur në derën time. Tashmë dhe nga shtypi i shkruar. Një revistë mode po bënte një shkrim për veshjet e zyrës: aty pozova dhe unë. Një tjetër shkruante për femrat në karrierë. Prapë unë. Një tjetër fliste për sportet. Unë prapë, fotografuar në palestër. Pastaj një vajzë nga një gazetë më nisi një pyetësor, të cilit çdo javë i përgjigjej një VIP (ja ku jam zyrtarisht VIP pra!!!) Prapë unë, që u përgjigjem pyetjeve me kë e pi kafen e mëngjesit, kur fle e kur zgjohem, ça më mërzit e s’më mërzit, e nga këto gjërat. Më duket intervistë e mirë (më e mirë se fotoja që e shoqëron madje, sepse ajo ka ca më shumë sa duhet photoshop). Shoqja ime e ngushtë, që ia çoj për ta parë përpara botimit, thotë se unë jam jashtëzakonisht e zgjuar, e vërtetë dhe me humor. Edhe unë veten për të tillë e njoh. Të nesërmen, kur gazeta del në treg, telefonatat lumë. Aq sa më mbushet mendja që e ardhmja ime është kjo, talenti im i pazbuluar është ky: të jap intervista. Sepse unë qenkam jashtëzakonisht interesante.

Java kalon në këtë dalldi VIP-i, duke menduar për intervistat e ardhme, kur do filloj të flas për fëmijërinë, kur do rrëfej nja dy zhgënjime dashurie dhe kur do tregoj se si mu thye zemra dhe pastaj si mu ngjit (nuk do i zbuloj të gjitha në një interviste de! Që të kem diçka të re gjithmonë për lexuesit). Dhe vjen prapë fundjava. Dita kur del sërish ajo gazeta, ku javën e kaluar kisha dalë dhe unë. E hap me idenë që një tjetër VIP, si puna ime, do jetë rrëfyer këtë javë. E hap gazetën. Qejfi në kulm. Këtë javë është një vajzë e vërtetë ekrani, një nga më të njohura, nga ato që quhen ikona (unë që paskam qenë përpara saj qenkërkam kaq e rëndësishme, apo kjo ikona ka vonuar përgjigjet dhe ata të gazetës më janë drejtuar mua si gur rezervë?! Ka mundësi të jetë kështu, por kjo pak rëndësi ka, unë isha në të njëjtin pyetësor me ikonën, këtu duhet të përqendrohem). Nis ta lexoj, për të parë nëse dhe unë jam në të njëjtën lartësi me të, me ikonën pra. Përshembull pyetjes, se ku e pi kafen e mëngjesit, unë i isha përgjigjur që e pi në shtëpi, nesskafe të madhe e të fortë, sepse ndryshe nuk i hap dot sytë. Kurse ikona: “Nuk ka kënaqësi më të përkorë për qiellzën, kur ndjen shijen e kafes herët në mëngjes, teksa truri është ende i turbullt, i mjegulltë e blu”. Zakonisht kuptoj gjithçka. Por këtu kam nevojë për fjalor. Në fjalorin e shqipes së sotme mungon. Marr në telefon një mikun tim gjuhëtar, që më thotë që fjala “i përkorë” ka kuptimin “e thjeshtë”, “jo e stërholluar dhe sofistikuar, pra pa lajlelule” (ec e gjeje pse kjo ikona e përdor fiks këtë stilin “e përkorë” dhe fjalën “e përkorë” në kuptimin e kundërt). Pastaj vijnë pyetje të tjera. Përshembull cili do ishte mëngjesi ideal. Unë isha përgjigjur pastër dhe thjesht: që të zgjohesha sa më vonë të mundja, nëse do më lejonin komshinjtë zhurmaxhij, e te dremisja prapë dhe pastaj të haja nja dy vezë të skuqura dhe të mbërthehesha para televizorit e të rrija kot deri në drekë. Por ndryshe ikona: “Zgjim i vonë, me kotje përmidis… Mandej lëng të freskët portokalli e një briosh në verandë, një kredhje në pishinë, dush të nxehtë paskëndaj, make up të lehtë e gati për t'ja shtrydhur lëngun ditës” (prandaj ndoshta unë s’ja shtrydh dot lëngun ditës, sepse nuk më shkon mendja për lëng portokalli por për coca – cola).

Vijoj më tej, tek pyetjet gjatë ditës. Ja të shohim profesionin. Unë kam thënë se më pëlqen puna që bëj dhe më pëlqen, që me rrogën e saj, jetoj mirë. Ndryshe mendon ikona: “Profesioni që kam zgjedhur më mban 24 orë në kontakt me punën që bëj edhe pasi jam larguar me kilometra prej zyrës apo studios së transmetimit. Ky është ndryshimi mes punës dhe profesionit, për të parën mjaftojnë 2 orë në ditë, për të dytën 24 orë janë pak. Pa pëlqimin në mes do isha një punëtore e medias, me dashurinë përmbi dhe nëpër të rrekem të bëj profesionisten”. (ndoshta këtu ajo ka të drejtë, po të isha gazetare dhe unë do isha profesioniste e tillë). Ja të shoh pyetjen tjetër, nëse i devijoj shpesh detyrimet e ditës. Kjo ishte pika e fortë e intervistës sime, ku unë kisha thënë, që nuk i le për nesër punët që mund të shtyj për pasnesër (për këtë pikë mora shumë lëvdata). Por tjetër përgjigje jep ikona: “përpiqem të përmbush baziket, thelbësoret, për të tjerat devijimi është shpëtim për të evituar ankthin e të qënurit supergrua”.

E hedh tutje gazetën. Pse nuk më thanë që unë paskam lënë nam javën e shkuar?! Unë qenkam një tralala, që s’di të shkruajë dy llafe për të qenë. Ku mësohet ky stili i përkorë?! Do u kthehem klasikëve. Ata bëjnë punë. Të lexoj njëherë Pushkinin? Tatiana i drejtohet Onieginit – Po marr guximin të të shkruaj çdo deshit të mendjes e të shpirtit tim… A pika ty e Onieginit tënd! Kurrë mos u bëfsha ikonë! Nuk flas dot kështu unë!