Se lumturia gjendet edhe në kohë krizash

Kur isha e vogël mendoja se paraja të bën të  lumtur. Tani që jam rritur, kam zbuluar se… paskam qenë fëmijë tmerrësisht i zgjuar.

Epo më quani ç’të doni. Thomëni materialiste, të cekët, të pavetëdijshme për gjërat thelbësore të jetës, thoni sa të doni që paraja nuk është kaq e rëndësishme dhe se nuk e blen lumturinë. As kam ndërmend t’ju kundërshtoj fare e t’u futem polemikave. E si paraja nuk e bleka lumturinë, kur me të blen të gjitha gjërat që të bëjnë të lumtur!? Që nga ato xhinglat e vockla dhe veshjet e deri tek makinat e shtëpitë, shtëpitë e dyta, pushimet verore në mes të dimrit dhe ç‘të të dojë zemra… “Epo edhe Filankës që i ka të gjitha, nuk i qesh buza sepse i shoqi ia dredh”, - më thotë shoku im, teksa i tregoj për vilën e paparë të një zonje, ku sapo kam qenë për vizitë dhe kam dalë si e shushatur nga gjithë luksi që kam parë aty. “Ke të drejtë”, - i them, “ama dhe mërzitja duhet të jetë kaq e bukur brenda asaj vile, teksa ulesh e qan në buzë të pishinës dhe syri të sheh një kopsht aq të bukur…”. Do kisha qarë me më shumë qejf në buzë të asaj pishine sesa të vinte rasti e të qaja në divanin e shtëpisë sime, ku macja pa pasur mirësinë të krruajë thonjtë disa herë në ditë duke e shndërruar në “model peshqiri”. Por ja që ky divan, që unë s’e shoh më dot me sy, është objekti i ëndërruar i një shoqes sime, që ende ka një shtëpi me qira dhe divanin ku qan ndonjëherë e ka gjetur aty dhe duhet ta lërë aty, për të tjerë qiraxhij të mëvonshëm. Fiks siç ëndërron të jetë një tjetër shoqe, që ende nuk i ka mundësitë të ikë nga shtëpia e prindërve. “Ju të paktën  qani nëpër divanë, kurse unë mbyllem në banjo, që të mos më shohim prindërit, që ma nxijnë duke i rënë derës e duke thënë ‘hë, ke dhe shumë?’”, thotë ajo.

Ja pra, se si po pate lekë, ti mund të jesh e lumtur. Ose të qash në një ambient të lumtur. Se kur thahen lotët ti je prapë aty, në mes të të mirave dhe me ose pa atë burrin që ta ka thyer zemrën, nuk do rrish të vrasësh mendjen për atë mbijetesën e përditshme, kur gëzon që po mbaron muaji dhe afron data e rrogës dhe kështu rrogë pas rroge nuk e kupton se si po të ikën jeta…

Apo ajo kënaqësia e madhe e të shpenzuarit, e të blerit gjithçka që do. Hë a nuk të bën kjo të lumtur?!  Përshembull të rezervosh online biletën e avionit e hotelit dhe të shkosh në dhjetor në një kryeqytet evropian, të blesh gjithfarë gjërash, që nga çokollatat dhe qirinjtë aromatikë e parfumet e deri tek pulovrat e kashmirit dhe ato këpucët me shuall të kuq që i duam të gjitha… Hë, thotë dot njeri që këto nuk të bëjnë të lumtur? Por dhe një pasdite të diele e kaluar nëpër Conad, nga një raft në tjetrin, duke e mbushur karrocën me çdo gjë që të kap syri e dora, pa i hedhur sytë fare tek etiketa e çmimit në fund të fundit është një e dielë shumë e lumtur. Pale pastaj ca pazare të tjera, ku varëset dhe unazat futen në ca kutiçka ngjyrë bojëqielli… Unë nuk do haja vetëm mëngjesin aty si Audrey, por të trija vaktet sepse “nothing bad ever happens in Tiffany's”. Asgjë e keqe s’mund të të gjejë aty brenda, vërtetë.

E zgjuar unë ëëë???!!! Po pse kot shoh filma gjithë ditën? Ja për të vërtetuar këto teoritë e mia. Ose lexoj libra të Sophie Kinsella-s dhe vras mendjen se pse dreqin s’jam ulur me kohë të shkruaj bëmat e mia me kartën e kreditit, por doli kjo britanikja dhe u bë e famshme dhe e pasur përpara meje. Le që personazhi i saj nuk ka  as fatin e keq ta ketë shoqen drejtoreshë banke, kështu mund të zhytet në borxhe sa të dojë e t’i hedhë në kosh gjithë letrat, që i vijnë nga banka ndryshe nga unë, që nuk e bëj dot sepse Daninela (epo le ta marrin vesh të gjithë emrin e inkuizitores sime) nuk më lë të rri e qetë në padijen time. Kur e sheh që unë nuk reagoj ndaj email-eve zyrtarë të Bankës, më merr në cellular dhe më jep urdhra që të shkoj urgjent e të bëj derdhje për kreditë, se do më marrin shtëpinë ose makinën. Ose nëse në llogari hyjnë lekë, ajo direkt i kalon për kreditë dhe unë s’arrij t’i tërheq e të blej. Ose më keq akoma, kur e sheh se mua më kap ndonjë nga ato periudhat që nis e blej në internet, ma mbyll kartën pa më lajmëruar fare. Por ma mbyll edhe thjesht kur unë blej nëpër dyqane. I lutem të ma hapë sa herë udhëtoj, se më duhet për rezervimin e hotelit. E kotë  të them që ditën e dytë, karta mbyllet prapë dhe unë turpërohem në mes të Barcelonës përshembull dhe riskoj të më tregojnë me gisht…

Pale kur ajo bëhet bashkë me një shoqe tjetër, Inën, që gjithashtu nuk është tipi im për punë blerjesh. Kjo më keq akoma: vdes për kursime. Më saktë për bono thesari. Me llogaritë e mia, i bie që pas nja dhjetë vjetësh, kur t’i kalojë të pesëdhjetat ajo ta blejë shtëpinë (ndërkohë që kredia ime do jetë shlyer dhe unë do kem njëzetë vjet që jetoj  aty). Por kjo nuk e bën shoqen time pesimiste, përkundrazi. Më mban fjalime për vlerën e parave, objekteve apo sendeve dhe nuk i mbushet mendja për vlerën e këpucëve dhe fustaneve. Pale kur më këshillon që të bëj dhe master për ekonomi, që t’i kuptoj më në fund këto vlera… Nuk më mbetet t’i këshilloj të bëjë një master ku të mësojë për vlerën e qejfit.

Ja pra që nuk qenkam dhe kaq materialiste, siç mund të keni menduar në fillim. Sepse unë këto të shkreta lekë nuk i dua që t’i ruaj, por për qejf i dashkam! Domethënë për të qenë e lumtur.  Dhe po të mos ishin kaq të rëndësishme këto dreqka parash, nuk do flitej gjithë kohës për to, më saktë për krizën që ka ca vjet dhe nuk na ndahet nga çdo lajm. Që nga politika, tek aktualiteti, e deri tek kultura dhe sporti gjithçka lidhet me krizën ekonomike.  Kriza andej, kriza këndej, shtrëngim i kredive, mospagesa të kredive, rritje ekonomike, rënie të rritjes ekonomike, rënie të interesit të bonove të thesarit… Këtu mendoj sa gjynah ajo shoqja ime që ka investuar aty, kur me vjen telefonata e Danielës: “Këtë vit këstet e kredive i ke më të vogla, sepse kanë rënë bonot e thesarit…”

Hë??? Do më thoni gjë mua? Paskam qenë tmerrësisht e zgjuar, që fëmijë. Edhe në financë madje.