Single, po! City? Jo më!

"Bam, bam, bam”, zhurma vjen ritmike, e qartë, fiks si një javë më parë. Ora shënon fiks 7:32 minuta. Një javë me parë ishte qenë 7:28, kurse në një nga të shtunat e muajit të fundit 7:50, ç’ka më bëri tmerrësisht merak: mos vallë teta e katit të katërt tek pallati përballë ishte pa qejf, ndaj edhe ishte ngritur vonë për të bërë punën e saj të preferuar, shkundjen e tapeteve dhe rrugicave me një rrahëse kauçuku tek hyrja?! Jo për gjë, por ajo është gjithmonë korrekte: 7:30 në dimër dhe 7:00 në verë, plus ose minus dy tre minuta. Çdo dreq të shtune, shi, erë, borë, diell, Shën Valentin, 1 Maj a 1 qershor, festë a mort në lagje, kurdo që të qëllojë e shtuna ajo është aty, stoike, bashkë me rrahësen e kauçukut, tapetin bezhë me bordura kafe dhe dy rrugica të së njëjtës ngjyrë… “Bam, bam, bam”, janë ritmi që nuk i mungojnë asnjë të shtune, me gjithë protestat e mia herë të heshtura (shoqëruar me sharje e mallkime në facebook) e herë të zhurmshme (shoqëruar nga sharjet e tetës dhe thirrjet, se në shtëpinë e vet ajo mund të bëjë ç’të dojë).

Teksa përpiqem të fle sërish, pasi shkundja çerekorëshe mbaron me sukses, më kujtohet se si përpara se të blija apartamentin në një nga rrugicat në qendër të Tiranës, një mik i familjes që po ndërtonte një shtëpi diku në një nga kodrat në lindje të qytetit, më këshilloi të bëja të njëjtën gjë. Atëherë i kisha gjithë argumentat e duhur për ta kundërshtuar: jam një vajzë që jetoj vetëm, ndaj edhe duhet të jetoj në qendër të qytetit (po ky miku i familjes kaq i humbur ishte, sa të ngatërronte serialin “Sex and the city” me “Desperate Houseëives” , nuk e di ky që unë jetoj në të parin dhe pas nja dhjetë vjetësh do nis të jetoj në të dytin?!)… Nis të përgjumem dhe ndoshta dhe dremis ca minuta, derisa ulërima e bebes së fqinjëve ma nxjerr gjumin vetëm dhjetë minuta përpara se në apartamentin sipër, të fillojë zhurma e një trapani… E kotë të shaj beben, trapani do më zgjonte gjithsesi… Dhe është nga ato zhurmat që s’të lënë të rrish as shtrirë kot, duhet të çohesh urgjentisht nëse nuk do të të zërë koka.

Divani i kuzhinës duket alternativa më e mirë, bashkë me një film të vjetër bardh e zi, që ata të programacionit duhet ta kenë menduar që është melhem për nervat e shkatërruara të atyre që zgjohen dhunshëm të shtunave… Por konkurenca me buçitjen e muzikës së BBF-së që vjen nga televizori i komshinjve është e fortë, shoqëruar me klithmat e kalamajve që luajnë poshtë pallatit dhe thirrjet e mamave që të ngjiten në shtëpi që të hanë apo të mos zihen me njëri tjetrin, të bëjnë të çohesh e të mendosh daljen si të vetmin shpëtim.

Dhe ashtu është. E shtuna kalohet mirë nëpër Tiranë, mund të hash mëngjes e drekë bashkë, të bësh muhabete me shoqet, të endesh dyqaneve të rrobave me shoqet, pastaj të shkosh dhe në një qendër tregtare, për të tjera dyqane rrobash dhe sidomos për një hypermarket të madh, ku tre orë mes rafteve të ushqimeve kalojnë pa u ndjerë fare dhe në fund fare një karrocë e madhe dhe lloj lloj kutish dhe shishesh mbushin bagazhin e makinës. “Sa shumë blen dhe ti, një njeri je në shtëpi dhe çdo javë me qese plot”, është i pari koment që dëgjoj nga një nga plakat e lagjes, sapo filloj të nxjerr dy tre qeset e para nga bagazhi. Janë komentet e përhershme nga grupi i të moshuarave, që çdo pasdite ulen te hyrja e pallatit, ku rrinë e sodisin kalimtarët e rrugicës, numërojnë kush hyn e del dhe sa qese ka, ça ka veshur, për ta krahasuar me sa qese kishte javën e shkuar dhe sa herë hyri doli, e mbi të gjitha me kë hyri e doli… Para tre vjetëve madje, njëra prej tyre, guxoi e i tha një djali me të cilin kisha disa javë që dilja, se pse ai nuk ngjitej lart, por më priste e më përcillte te hyrja (ça donte të thoshte ajo, që ndonjë tjetër ngjitej ndërkaq lart?!)… Kurse një tjetër, i kishte thënë të shoqes së nipit, që kishte një shoqe që punonte te studioja ku sapo kisha filluar punë, se unë bashkëjetoja aty me të dashurin tim, i cili kishte blerë madje shtëpinë… Mezi ia dola atëherë t’u mbushja mendjen kolegëve se nuk i kisha gënjyer për gjendjen time civile, se vërtetë kisha një lidhje, por shtëpia ime e imja dhe vetëm e imja. E di që është e kotë të kapem me plakat e pallatit, një buzëqeshje dhe jam në shtëpi.

Fiks në kohë për të dëgjuar zënkën e radhës në shtëpinë e fqinjëve: ai do dalë me shokët, kurse ajo ulëret se nuk është skllavja e tij që do mbyllet në shtëpi për të rritur fëmijët. Nga të shtunat e tjera kam mësuar se diku nga ora dy e natës ajo do zgjohet, do e marrë në telefon dhe do t’i ulërijë pse nuk e ngre telefonin dhe pse nuk ka ardhur akoma në shtëpi. Mua do më zërë prapë gjumi dhe në 4 do zgjohem sërish, sepse ai do kthehet në shtëpi dhe do bërrtasë më shumë se ajo, se ai është burrë dhe ka të drejtë të hyjë e të dalë kur t’i dojë qejfi… Unë mund të fle rehat pas këtij sherri. Mund të fle sa të dua të dielën paradite, e kam këtë luks: nuk ka shkundje tapetesh, nuk ka as trapan as BBF e as kalamaj. Do jenë lodhur të gjithë e do pushojnë që të jenë gati për të shtunën tjetër. Për çdo dreq të shtune. Derisa mua të më jetë mbushur mendja se ka ardhur koha të ndërroj serial. “Sex and the city”!? Në djall vaftë qyteti. Dua të shkoj në periferi. Qoftë edhe vetëm!