Të zonjat e bujtinës (shënime pas nje shfaqje teatri)

Siç mund ta keni kuptuar nga titulli, isha në teatër. Për të parë shfaqjen “Mirandolina”. Ose siç njihet nga të gjithë, “E zonja e bujtinës”.

Nuk do rri të bëj analizën e shfaqjes tani, se kjo nuk pritet nga unë. Domethënë kjo nuk pritet nga të gjitha ato vajza që dinë për koleksionet e fundit të dizainerëve, apo që celuliti nuk zhduket me palestër. Për një arsye apo për një tjetër, vajzat që dinë këto gjëra nuk quhen të besueshme të flasin për letërsinë apo për dramat, ndaj dhe ua lënë këto tema atyre vajzave që moslyerjen e flokut e konsiderojnë vlerë dhe veshjen e pantallonave pa formë me këpucë të zeza me majë e takë katrore dhe një bluzë me ngjyrë allasoj e kanë sfidën më të madhe të intelektit ndaj botës së modes. Ndaj, siç edhe pritet nga vajza si unë dhe shoqet e mia, i bie të merrem me ca thashetheme mbi personazhin kryesor, Mirandolinën, të zonjën e Bujtinës.

Edhe pse jeton andej nga shekulli i tetëmbëdhjetë, ajo bën një jetë si ne. Në fakt nuk është se e ka zgjedhur të jetë single, të jetojë  vetëm dhe të jetë shefja e një bujtine, por kështu ia ka sjellë fati. Në fund të fundit ç‘rëndësi ka kjo, rëndësi ka që ajo është një femër e pavarur edhe shumë e shumë vjet përpara sesa fjala feminizëm të shpikej, Drejton një biznes, pret e përcjell klientë dhe nuk e ka problem të tregojë që kur vjen puna tek shtrati, ka dikë me të cilin të ndajë netët. Kurse gjatë ditëve ka adhuruesit. Jo nga ata që i shprehin ndjenjat me fjalë të bukura, me yje e me hëna, por nga ata që dashurinë e tregojnë me dhurata të vyera, mundësisht ar ose diamantë. Dhe pas ca ngatërresave me një kalorës që urrente femrat e që Mirandolina, thjesht ashtu për qejfin e saj e bëri të ndryshonte mendim e të binte kokë e këmbë në dashuri me të, vendos të martohet me atë që i ngrohte shtratin, që nuk ishte as më shumë e as më pak, por një nga punonjësit e bujtinës së saj. Ai nuk e kishte me aq qejf këtë punën e martesës, por ajo e kërcënoi që do mbetej pa punë e do kthehej në fshat. Kurse prendentët e dashuruar, kontër dhe markezë dhanë bekimin e tyre duke premtuar që do ta mbronin çiftin dhe do t’i dhuronin lekë. Dhe në fund fare, të gjithë jetuar në lumtur.

Morali? Ku është morali? Epo që dashuria e vërtetë në fund triumfon. Ose që gocat e shkathëta gjithmonë gjejnë burrë. Ose që gocat e shkathta edhe pasi gjejnë burrë, arrijnë t’u zgrëpin ndonjë lek pretendentëve. Ose që kalorësit, kontët dhe markezët duhet të bëjnë dhurata. Sepse kjo është mënyra e duhur për të shprehur dashurinë.

Që nga kohët e Mirandolinës e deri në ditët e sotme, shumë pak gjëra paskan ndryshuar. Edhe pse kalorës, kontër dhe markezër me shpata si qëmoti nuk ka më. As me ato shprehjet poetike të dashurisë me hënë dhe me yje. Ama ka plot nga ata që e shprehin dashurinë me dhurata, edhe pse diamantët nuk janë më miqtë më të mirë, por janë zëvendësuar nga këpucët. Apo me ca çanta me rroba. Apo me pagesën e qirasë së shtepisë së të adhuruarës së vet. Ose ata kalorësit e mirë fare, ata dhurojnë edhe makinë, madje edhe krejt shtëpinë. Por që të kesh rreth vetes të tillë kalorës, duhet të jesh pak , Mirandolinë. Domethënë të dish si ta vërtisësh. Sepse ai që është kalorës për dikë, dhe që i bien krahët në tokë nga çantat e pazarit që bën për të, kur rri me një vajzë tjetër, domethënë me një jo-Mirandolinë, del që është çun normal, nga ata që e dashura i bën pazarin me lekët e veta dhe i gatuan…

Ndërsa Mirandolinat nuk ndryshojnë, me ose pa kalorës pranë. Sapo e kuptojnë që janë të tilla, ato sillen denjësisht si të tilla. Si ajo vajza që ka mbaruar shkollën për dentiste, që edhe kur vishej me Zara dhe me Mango dhe dukej yll e bukur. Pastaj pasi Kalorësi u shfaq në jetën e saj (ashtu si në shfaqje, këta kalorësat i bie të jenë të martuar, ndaj dhe për të krijuar familje me Mirandolinën, as që bëhet fjalë) nisi të shfaqej me veshje dhe çanta nga koleksionet e fundit, mijëra euroshe. Kuptohet, si single-girl e suksesshme, mburret se biznesi i saj i dhëmbëve shkon për mrekulli. Kurse një tjetër, njëzetëenjëcik vjeçare që njoh unë, as që merr mundimin të justifikohet fare për për miijëra eurot që mban në trup: Mirandolina do dukej naive përpara saj, sepse Kalorësi i njëzetëenjëçik vjeçares është gati të luftojë gjithë dragonjtë për të (domethënë të ndahet më të fund nga gruaja e të martohet me të). Kurse një tjetër Mirandolinë, tek pallati ngjitur me mua, i shkoi skenarit deri në fund duke e bërë edhe më të bukur mbylljen: pasi Kalorësi investoi për makinë, shtëpi, e katandi (kjo e fundit dmth llogari bankare), nuk jetoi  e lumtur me kamarierin, por me shefin e vet, që fiks si kamarieri e kishte të madhe dëshirën të jetonte në shtëpinë e saj, me të.

Mos e teprova ndonjëçik me thashetheme? Ëëëëë? Se unë për teatrin po flisja. Siç do thoshin ato vajzat që s’janë si unë dhe u lejohet të flasin për të tilla tema intelektuale: shfaqja erdhi tek publiku në mënyrë shumë bashkëkohore.